درود بر شما، امروز می‌خواهیم درباره ریشه “بَوَرَ” و مشتقات آن صحبت کنیم. اصل معنای این ریشه، کسادی و بی‌رونقی مفرط است و به تبع آن، تباهی و نابودی می‌باشد. در زبان فارسی، “بایر” به زمین مرده ولم یزرع و نیز به محلهای خراب و ویران و خالی از سکنه گفته می‌شود و ضدّ آن دایر می‌باشد.

حالا به مشتقات مختلف این ریشه پرداخته و آن‌ها را دسته‌بندی می‌کنیم:

1. بارَ: کساد و بی‌رونق شدن، نابود شدن، تباه شدن
   • مثال: “یَرْجونَ تِجارَهً لَنْ تَبورَ”
     به تجارتى امید دارند که هرگز کساد نمی‌شود.
2. بائِر: هلاک شده، تباه، فاسد
   • جمع این مشتقات: “بُوْرْ”
   • مثال: “وَکُنْتُمْ قَوْمَاً بُوراً”
     و شما قومى فاسد و در خور هلاکت بودید.
3. بَوار: هلاکت، نابودی
   • مثال: “وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ”
     قوم خود را به دیار هلاکت و نابودی درآوردند (ساکن کردند)