ازدواج، گامى در مسير فطرت‏
ازدواج و زناشويى از جمله آداب اجتماعى است كه در تمام جوامع بشرى- آن طور كه تاريخ نشان مى‏دهد- همچون يك سنت فطرى، تا به امروز متداول بوده است.قويترين دليل بر فطرى بودن زناشويى، مجهّز بودن زن و مرد به اندام و نيز غريزه توليد نسل است و هر دو جنس به يك اندازه داراى اين غريزه هستند؛ گر چه زن از عواطف فطرى متناسب با تربيت و تغذيه فرزند نيز برخوردار است.اصل پيوستگى مرد و زن، از چيزهايى است كه طبيعت انسانى، بلكه حيوانى به بهترين وجه آن را آشكار نموده و اسلام نيز كه دين فطرت است آن را پذيرفته و ترغيب و تشويق كرده است.توليد نسل در زندگى بشر، مهمترين عاملى است كه اين پيوستگى را در قالب ازدواج ريخته، آن را از صورت اختلاط بى‏بند و بار و كامجويى آزادانه زن و مرد خارج ساخته و به صورت نكاح و زناشويى درآورده است. «1»ازدواج، گامى است در مسير فطرت انسانى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله پيروانش را نسبت به آن ترغيب كرده، فرمود: «مَنْ احَبَّ انْ يَكُونَ عَلى‏ فِطْرَتى‏ فَلْيَسْتَنَّ بِسُنَّتى‏ وَ انَّ مِنْ سُنَّتىِ النِّكاحَ» «2»هر كس دوست دارد كه بر فطرت (و آيين و مذهبِ همگام با فطرت) من باشد، بايد به روش و سنت من رفتار كند و يكى از سنّتهاى من ازدواج است.