4- اعتماد به نفس‏
اعتماد به نفس لازمه رشد كودك و موجب تكامل حقيقى او در زندگى است. كسى كه به خود اعتماد دارد، در رويارويى با مشكلات زندگى و نيز رسيدن به اهداف خود، به تلاش و كوشش خود متّكى است و از وابستگى به ديگران پرهيز مى‏كند.
پدر و مادر بايد به اين جنبه مهم و سرنوشت ساز كودك توجّه داشته، سعى كنند كه با روش عملى، اعتماد به نفس كودك را تقويت كرده، از هر گونه رفتارى كه موجب تضعيف اين روحيه مى‏شود، پرهيز كنند.
آشنا ساختن كودك با مشكلات و سپردن مسؤوليت به او، موجب اعتماد به نفس كودك مى‏شود. بدين گونه او مى‏آموزد كه چگونه با مشكلات، دست و پنجه نرم كند و براى رسيدن به موفّقيت تلاش نمايد.
امام كاظم عليه السلام مى‏فرمايد:
«يَسْتَحِبُّ غَرامَةُ الْغُلامِ فى‏ صِغَرِهِ لِيَكُونَ حَليماً فى‏ كِبَرِهِ» «3»
كودك بهتر است در كودكى سختى ببيند تا در بزرگسالى بردبار شود.
بديهى است نبايد بيش از طاقت و توانايى كودك، به او مسؤوليت سپرد، چرا كه افراط نيز نتيجه معكوس خواهد داد. تشويق كودك نيز به سهم خود بر افزايش اعتماد به نفس وى تأثير مى‏گذارد. از سوى ديگر، روند تربيت كودك بايد به سوى‏استقلال و قطع وابستگى‏به ديگران باشد. بر اين اساس، رسيدگى و توجّه افراطى به كودك، منجرّ به رشد توقّعات بيش از حدّ و نيز وابستگى به پدر و مادر شده، از شكوفايى استعدادهاى كودك جلوگيرى خواهد كرد.