4- اعتماد به نفس
اعتماد به نفس لازمه رشد كودك و موجب تكامل حقيقى او در زندگى است. كسى كه به خود اعتماد دارد، در رويارويى با مشكلات زندگى و نيز رسيدن به اهداف خود، به تلاش و كوشش خود متّكى است و از وابستگى به ديگران پرهيز مىكند.
پدر و مادر بايد به اين جنبه مهم و سرنوشت ساز كودك توجّه داشته، سعى كنند كه با روش عملى، اعتماد به نفس كودك را تقويت كرده، از هر گونه رفتارى كه موجب تضعيف اين روحيه مىشود، پرهيز كنند.
آشنا ساختن كودك با مشكلات و سپردن مسؤوليت به او، موجب اعتماد به نفس كودك مىشود. بدين گونه او مىآموزد كه چگونه با مشكلات، دست و پنجه نرم كند و براى رسيدن به موفّقيت تلاش نمايد.
امام كاظم عليه السلام مىفرمايد:
«يَسْتَحِبُّ غَرامَةُ الْغُلامِ فى صِغَرِهِ لِيَكُونَ حَليماً فى كِبَرِهِ» «3»
كودك بهتر است در كودكى سختى ببيند تا در بزرگسالى بردبار شود.
بديهى است نبايد بيش از طاقت و توانايى كودك، به او مسؤوليت سپرد، چرا كه افراط نيز نتيجه معكوس خواهد داد. تشويق كودك نيز به سهم خود بر افزايش اعتماد به نفس وى تأثير مىگذارد. از سوى ديگر، روند تربيت كودك بايد به سوىاستقلال و قطع وابستگىبه ديگران باشد. بر اين اساس، رسيدگى و توجّه افراطى به كودك، منجرّ به رشد توقّعات بيش از حدّ و نيز وابستگى به پدر و مادر شده، از شكوفايى استعدادهاى كودك جلوگيرى خواهد كرد.
|