الف- استعداد دينى‏
هر انسانى از فطرت الهى برخوردار است و اين گرايش از ابتداى كودكى در او وجود دارد. اگر اين استعداد الهى شكوفا شود و با تربيت صحيح، كودك به سوى خدا و گرايشات الهى و معنوى رهنمون گردد، روح دينى در او زنده شده، انسانى متديّن بار مى‏آيد، ولى اگر در دوران كودكى هيچ گونه هدايت و راهنمايى در زمينه شكوفايى اين استعداد انجام نشود، ممكن است با گذشت زمان فطرت الهى او، از مسير صحيح منحرف شود، بنابراين، پدر و مادر در مورد پرورش استعداد دينى كودك، وظيفه مهمّى به عهده دارند. امام سجّاد عليه السلام مى‏فرمايد:
«وَ انَّكَ مَسْؤُولٌ عَمَّا وَلَّيْتَهُ بِهِ مِنْ حُسْنِ الْادَبِ وَالدِّ لالَةِ عَلى‏ رَبِّهِ» «1»
تو (پدر) در سرپرستى فرزند خود مسؤول هستى كه طفل را مؤدّب و بااخلاق پسنديده‏پرورش دهى و او را به سوى خداوند متعال راهنمايى كنى.
غفلت از اين وظيفه اساسى، مى‏تواند ضربه‏هاى بزرگى به ايمان و دين فرزندان ما وارد كند. از اين رو، رهبر بزرگوار اسلام در سخنى عتاب آلود، نگرانى خويش را از سهل‏انگارى در اين مورد چنين ابراز مى‏دارد:
واى بر فرزندان آخرالزمان از روش ناپسند پدرانشان! عرض شد: اى رسول خدا از روش پدران مشرك؟ فرمود: نه. از پدران مسلمان، كه به فرزندان خود هيچ يك از واجبات دينى را نمى‏آموزند و به مقدار ناچيزى از امور مادى درباره آنان قانعند. من از چنين كسانى بيزار و آنان ا ز من بيزارند. «1»
پدر و مادر بايد با بيدار كردن شعور مذهبى كودك و متجلّى كردن شخصيّت الهى او، به رشد مذهبى‏اش كمك كنند. سخنان پدر و مادر بايد بگونه‏اى باشد كه كم‏كم او را متوجّه خدا كند و با بيان بعضى از اوصاف الهى نظير رحمت، عدالت و احسان خدا كه براى كودك جالب و جذّاب است، كودك را به خدا علاقه‏مند سازند.در تربيت دينى كودك، توجّه به نكات بسيارى لازم است كه برخى را به عنوان نمونه در زير مى‏آوريم: