|
1- رها شدن از خودبينى
اولين شرط درك همسر، رها شدن از خودبينى و خودخواهى جاهلانه است. انسان بطور معمول به علّت حسّ خود خواهى كه دارد، خود را از عيبها و خطاها منزه مىداند و همين صفت منفى، سرچشمه بسيارى از لغزشهاى او مىشود. شخص خود پسند هيچ گاه عيبهاى خود را نمىبيند، در نتيجه به فكر اصلاح خود نمىافتد و تيرگيها و زشتيها بتدريج سراسر وجودش را فرا مىگيرد. امير مؤمنان على عليه السلام فرمود:
«مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْسِهِ ظَهَرَتْ عَلَيْهِ الْمَعايِبُ» «2»
هر كس از خود راضى باشد، عيبها بر او چيره مىشود.
شخص خودپسند، به علّت بىتوجّهى به عيبهاى خود، همواره تقصير را به گردن ديگران مىاندازد و خود را از خطاها بركنار مىداند، به همين جهت ديگران از او ناراضى هستند؛ همان حضرت مىفرمايد:
«إِيَّاكَ انْ تَرْضى عَنْ نَفْسِكَ فَيَكْثُرَ السَّاخِطُ عَلَيْكَ» «3»
از خودپسندى بپرهيز كه ناراضيانت فزون خواهند شد.
شخص خودبين فقط به فكر خواستهها و منافع خويش است و همسر را نيز به منظور ارضاى تمايلات و برآوردن خواستهها و نيازهاى خود مىخواهد و از اين نكته غفلت دارد كه همسر او هم نيازها، مشكلات و خواستههايى دارد كه بايد تأمين شود.
بنابراين، خودبينى مانع اساسى درك همسر است و تا اين مانع بزرگ از بين نرود، انسان قادر به تفاهم با همسر خويش نخواهد بود. پس ضرورى است كه انسان خود را به جاى همسر قرار دهد تا بيابد كه همسرش از نظر روحى و اخلاقى و مشكلات فردى و خانوادگى و اجتماعى در چه وضعيّتى قرار دارد. بدين گونه، زمينه درك همسر فراهم مىشود.
|