2- نرم زبانى‏
يكى ديگر از مظاهر خوش‏اخلاقى، نرم زبانى و خوش گفتارى است. مقصود از نرم‏زبانى اين است كه انسان براى بيان مقاصد خود از سخنان ملايم و گفتار محترمانه استفاده كند و از خشونت و تندى در گفتار بپرهيزد. قرآن كريم، يكى از آداب تبليغ و دعوت را نرم زبانى دانسته، خطاب به حضرت موسى و هارون عليهما السلام مى‏فرمايد:
«فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً» «3»
پس به نرمى با او (فرعون) سخن بگوييد.
نرم‏زبانى در محيط خانواده، اغلب زمينه درگيرى و ناراحتى را از بين برده، مسائل اختلافى را حل مى‏نمايد و محبّت و سازگارى را در كانون خانواده حكمفرما مى‏كند.
اميرمؤمنان عليه السلام فرمود:
«عَوِّدْ لِسانَكَ لينَ الْكَلامِ وَ بَذْلَ السَّلامِ يَكْثُرْ مُحِبُّوكَ وَ يَقِلَّ مُبْغِضُوكَ» «4»
زبانت را به گفتار نرم و سلام دادن عادت بده، تا دوستانت زياد و دشمنانت كم شوند.
بين اخلاق و گفتار انسان، ارتباط كامل وجود دارد و هرگونه تغيير در اخلاق، تأثير عميقى در شيوه بيان و نوع گفتار انسان مى‏گذارد. به عنوان مثال، در گفتار انسان بداخلاق، تندى و خشونت موج مى‏زند و قسمت زيادى از بدخلقى او از مجراى گفتارش بروز پيدا مى‏كند. برعكس، اخلاق نيكو در گفتار نيز تأثير نيكويى خواهد گذاشت و سخن انسان را از لطافت خاصى برخوردار مى‏سازد. امير مؤمنان عليه السلام فرمود:
«إِذا حَسُنَ الْخُلْقُ لَطُفَ النُّطْقُ» «1»
هنگامى كه اخلاق نيكو شود، سخن لطيف گردد.