ب- ناسزاگويى‏
ناسزاگويى براى بعضى به صورت عادت ريشه‏دارى درآمده و در هنگام ناراحتى و نارضايتى از همسر، خشم خود را به صورت فحش و ناسزا نسبت به او ابراز مى‏كنند.بيشتر اوقات، درگيريهاى لفظى زن و شوهر با ناسزاگويى اين افراد به پايان مى‏رسد و در نتيجه زن كه همواره مورد هتّاكى و ناسزاگويى شوهر قرار مى‏گيرد، كينه او را به دل گرفته و از او متنفّر مى‏شود؛ بدين گونه است كه اين افراد نزد همسر خود از محبوبيّت و احترام معمول خانوادگى، برخوردار نبوده، شخصيّت آنها نزد همسرشان خُرد مى‏شود.
على عليه السلام مى‏فرمايد:
«إِحْذَرْ فُحْشَ الْقَوْلِ وَالْكِذْبَ فَانَّهُما يُزْرِيانِ بِالْقائِلِ» «2»
از فحّاشى و دروغ بپرهيز كه اين دو، گوينده خود را كوچك مى‏كنند.
ناسزاگويى در محيط خانواده، نه تنها هيچ مشكلى را حل نمى‏كند، بلكه بر مشكلات مى‏افزايد. شخص ناسزاگو در خانواده، به عنوان فردى نامتعادل شناخته مى‏شود كه مى‏خواهد همه مشكلات را با زبان زشت خود حل كند و به جهت بى‏احترامى مكررّ به افراد خانواده و ناسزاگويى به آنان، بتدريج، حرمت خويش را نيز ضايع خواهد كرد.
براى اصلاح اين عادت ناپسند، بايد با گذشت زمان بر اثر تمرين خويشتندارى، در هنگام ناراحتى و هيجان روحى، كنترل نيروى خشم را به دست گرفته، براى حلّ مشكلات از راههاى واقع بينانه و عاقلانه اقدام كرد.