2. تندخويى
خداوند متعال به رسول اكرم (ص) مىفرمايد:
... وَلَوْ كُنْتُ فَظّاً غَليظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ (آل عمران: 159)
اگر تندخو و سخت دل بودى (مردم) از گرد تو پراكنده مىشدند.
امير مؤمنان (ع) مىفرمايد:
سُوءُ الْخُلْقِ يُوحِشُ الْقَريبَ وَيُنَفِّرُ الْبَعيدَ «1»
بد اخلاقى، [افراد] نزديك را مىرماند و دور را منزجر مىسازد [و فرارى مىدهد].
نيز مىفرمايد:
مَنْ لَمْ يُحْسِنْ خُلْقَهُ لَمْ يَنْتَفِعْ بِهِ قَرينُهُ «2» هر كه اخلاقش را نيكو نگرداند، همراهش، از او بهره نمىبرد.
بدرفتارى و تندخويى پزشك با بيماران، گذشته از آثارى كه در روايت ذكر شد مشكلى بر مشكلات بيمار مىافزايد. از اين رو، پزشك، پرستار و ديگر دستاندركارانِ درمانِ بيمار، حتى اگر اندوهگين باشند. نبايد اندوه را به بيمار و همراهان وى منتقل كنند؛ چون آنان خود از درد و رنج بيمارى در عذاب هستند. بنابراين، كادر پزشكى بايد به شدت از تندخويى و بدرفتارى با بيماران دورى جويند و حتى اگر بيمار در شرايط ويژهاى قرار داشته باشد، بايد كارى كنند كه با ابتلا به آفات اخلاقى و رفتارى، ارتباطشان با بيمار دچار آسيب و اختلاف نگردد.
|