2. تندخويى‏
خداوند متعال به رسول اكرم (ص) مى‏فرمايد:
... وَلَوْ كُنْتُ فَظّاً غَليظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ (آل عمران: 159)
اگر تندخو و سخت دل بودى (مردم) از گرد تو پراكنده مى‏شدند.
امير مؤمنان (ع) مى‏فرمايد:
سُوءُ الْخُلْقِ يُوحِشُ الْقَريبَ وَيُنَفِّرُ الْبَعيدَ «1»
بد اخلاقى، [افراد] نزديك را مى‏رماند و دور را منزجر مى‏سازد [و فرارى مى‏دهد].
نيز مى‏فرمايد:
مَنْ لَمْ يُحْسِنْ خُلْقَهُ لَمْ يَنْتَفِعْ بِهِ قَرينُهُ «2» هر كه اخلاقش را نيكو نگرداند، همراهش، از او بهره نمى‏برد.
بدرفتارى و تندخويى پزشك با بيماران، گذشته از آثارى كه در روايت ذكر شد مشكلى بر مشكلات بيمار مى‏افزايد. از اين رو، پزشك، پرستار و ديگر دست‏اندركارانِ درمانِ بيمار، حتى اگر اندوهگين باشند. نبايد اندوه را به بيمار و همراهان وى منتقل كنند؛ چون آنان خود از درد و رنج بيمارى در عذاب هستند. بنابراين، كادر پزشكى بايد به شدت از تندخويى و بدرفتارى با بيماران دورى جويند و حتى اگر بيمار در شرايط ويژه‏اى قرار داشته باشد، بايد كارى كنند كه با ابتلا به آفات اخلاقى و رفتارى، ارتباطشان با بيمار دچار آسيب و اختلاف نگردد.