3. وقار
پزشك مؤمن از طرفى، لازم است در برخورد با بيمار و اطرافيانش بشّاش و گشاده‏رو باشد و از طرف ديگر، بايد مؤدّب و جدى باشد و از مرز ادب و وقار خارج نشود.
وقار براى جامعه پزشكى نورانيت مى‏آورد و هيبت و شوكت پزشكان را افزون مى‏سازد. امير مؤمنان (ع) مى‏فرمايد:
وَقارُ الرَّجُلِ نُورٌ وَزينَةٌ «2»
وقار انسان، نور و زينت است.نيز مى‏فرمايد:
بِالْوَقارِ تَكْثُرُ الْهَيْبَةُ «3»
هيبت [انسان‏] با وقار و سنگينى افزون مى‏گردد.
عده‏اى به حدّى عبوس و گرفته‏اند كه نمى‏توان با آنها سخنى گفت و گروهى ديگر به قدرى آزاد و بى‏قيد هستند كه همه چيز را به شوخى مى‏گيرند و در اثر زياده‏روى در مزاح و بذله‏گويى و رعايت نكردن ادب و عفّت كلام، ديگران را آزرده خاطر مى‏سازند و دچار گناه و معصيت مى‏شوند.پزشك بايد مراقب خود باشد و در برخورد با بيماران، وقار و سنگينى خود را حفظ كند و از مرز اعتدال بيرون نرود و تا حد امكان از مزاح و شوخيهاى نامناسب و به دور از شأن جامعه پزشكى دورى جويد. رسول خدا (ص) به على (ع) فرمود:
يا على از مزاح بپرهيز كه شخصيت تو را از بين مى‏برد. «1»
امام على (ع) فرمود:
وَقِّرُوا انْفُسَكُمْ عَنِ الْفُكاهاتِ وَمَضاحِكِ الْحِكاياتِ «2»
وقار خود را حفظ كنيد و از شوخيها و حكايتهاى خنده‏آور خوددارى ورزيد.
كسى كه به زياده‏روى در مزاح و بذله‏گويى گرفتار باشد از وقار او كاسته مى‏شود؛ خنديدن بسيار، وقار انسان را از بين مى‏برد؛ چنان‏كه به خشم آمدن و زود از كوره در رفتن و درشتى كردن، انسان را زبون مى‏سازد.
مردم به طور معمول از پزشك با وقار و سنگين خوششان مى‏آيد و از او به احترام و بزرگى ياد مى‏كنند. حضرت امير (ع) مى‏فرمايد:
انَّ تَوَقَّرْتَ اكْرِمْتَ «3»
اگر با وقار باشى به تو احترام خواهند كرد.حفظ وقار پزشك مانع از اين نمى‏شود كه گاهى با بيمار مزاح كند و مسرورش سازد؛ ولى بايد حد اعتدال را رعايت كند و از مرز حق خارج نگردد. رسول خدا (ص) فرمود:
من مزاح مى‏كنم، ولى سخنى جز حق نمى‏گويم. «4»