مبادى اعتلاى روحيه پژوهشى‏
ارتقاى روح پژوهش در جامعه علمى و پزشكى به چند اصل وابسته است؛ از جمله:
1. ايمان و اتكال به خدا نخستين شرط پژوهش در هر زمينه‏اى، ايمان و اتكال به خداوند متعال است. رهبر معظم انقلاب مى‏فرمايد: موتور حركت ما، ايمان به خداست و اتكاى ما به خداست. تكيه ما، به راهنماييهاى الهى است كه در معارف دينى و احكام ما وجود دارد. «3»
2. خودباورى‏
خودباورى، يعنى خويشتن را باور كردن به اين‏كه توان انجام كار را داريم. شعار «ما مى‏توانيم»- كه امام خمينى (ره) به ما آموخت- اعتقادى است كه در سايه ايمان و اتكال به خداوند عملى مى‏شود. امام خمينى (ره) فرمود: ما بايد باورمان شود كه چيزى هستيم. اگر اعتقاد پيدا كرديم كه مى‏توانيم هر كارى را انجام دهيم، توانا مى‏شويم. شما هم اعتقاد پيدا كنيد كه مى‏توانيد. «1»
3. گسترش روحيه تحقيق پارسايانه‏
پژوهش در دنيا، با پارسايى شكل گرفته است. مزدخواهى، هرگز كارهاى پژوهشى را به جايى نرسانده است.
مقام معظم رهبرى مى‏فرمايد:
بايد روح تحقيق پارسايانه بى‏عوض را تزريق كنيم تا براى تحقيق، دنبال پاداش نباشند؛ چون اصلًا تحقيق، پاداش واقعى ندارد. مثلًا اگر آدم بخواهد به پاستور به خاطر كشف ميكروب پول بدهد، به نظرتان چه‏قدر بايد بدهد؟ آيا اصلًا مى‏شود براى او پولى معين كرد؟ آيا قابل مقايسه است؟ بنابراين، امثال پاستور هم هيچ وقت براى پول تحقيق نكردند. اگر براى پول تحقيق مى‏كردند، حقيقتاً به اين جا نمى‏رسيدند. اروپاييها اين حس را داشتند؛ كما اينكه دانشمندان قديمى ما هم همين‏طور بودند. شما ببينيد، امثال محمد بن زكرياى رازى- آن عالم آنچنانى- در فقر و تنگدستى مى‏ميرند؛ ولى ماها تا يك كار مى‏كنيم، فوراً مى‏گوييم پولش چقدر شد؟! معلوم است كه به جايى نمى‏رسد! «2» نيز مى‏فرمايد:
طالب علم، يك پارسايى طبيعى لازم دارد. هر چه كه طالب علم به پارسايى نزديك‏تر باشد، تجانس و تسانخ بيشترى با علم پيدا مى‏كند و علم را بيشتر مى‏پسندد، بيشتر جذب مى‏كند، بيشتر قدر و مغتنم مى‏شمارد. اين، آن اخلاق علمى و تحقيقى است كه در كشور ما بايد به وجود بيايد. «3»