1. ايمان‏
رابطه انسان با پروردگار، الزامات ويژه‏اى دارد كه ايمان از مهم‏ترين آنهاست. ايمان- كه تسليم قلبى آدمى به خداوند است- گوهر فضيلتها و ارزشهاى اسلامى به شمار مى‏رود و بدون آن، كارهاى نيك فايده‏اى محدود دارد و راه به رستگارى ابدى نخواهند برد. در بسيارى از آيات، عمل صالح در كنار ايمان ذكر شده است تا نشان دهد سعادت ابدى بدون ايمان به دست نمى‏آيد.
پزشك، وسيله درمان است و درمان كننده واقعى، خداوند است. از اين رو، حضرت ابراهيم (ع) فرمود:
وَاذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفينِ. (شعراء: 80)
هنگامى كه بيمار شوم، خداوند مرا شفا مى‏دهد.
رسول خدا (ص) به يكى از پزشكان فرمود:
انَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ الطَّبيبُ، وَلكِنَّكَ رَجُلٌ رَفيقٌ «1»
طبيب واقعى، خداست و تو رفيقى دلسوز (براى بيمار) هستى.رُهاوى در «ادب الطبيب «2»»- كه كهن‏ترين اثر در زمينه اخلاق پزشكى در اسلام است- ايمان را نخستين بايسته در اخلاق پزشكى شمرده است: نخست، پزشك بايد باور كند و به خدا ايمان داشته باشد. او بايد خود را با تمام خرد، جان و اراده آزاد، وقف پروردگار كند. «3»