2. فطرت الهى‏
فطرت، نوع خاصى از آفرينش است كه از يك طرف انسان را با انگيزه ذاتى به سمت خداپرستى، نيكى و ارزشهاى انسانى و اخلاقى سوق مى‏دهد و از طرف ديگر، زمينه گرايشهاى ايمانى و اخلاقى است. اين ويژگى را خداوند با الطاف خاص خود در سرشت بشر به وديعت نهاده تا زمينه رشد كمالات و فضايل انسانى باشد. «2»
قرآن كريم مى‏فرمايد:
فَاقِم وَجهَكَ لِلدّينِ حَنيفاً فِطرَتَ اللّه الَّتى فَطَرَ النّاسَ عَلَيها (روم: 30) روى خود را متوجه آيين خالص پروردگار كن. اين فطرتى است كه خداوند انسانها را بر آن آفريده است. آن‏چه در اين آيه، فطرى شمرده شده، تنها مسئله توحيد و يكتاپرستى نيست، بلكه دين با تمام ريشه‏ها و شاخ و برگش فطرى به شمار رفته است. «3» پس اخلاق و رفتار انسان در تمامى عرصه‏هاى زندگى مانند حوزه پزشكى بر فطرت الهى مبتنى است. پزشكِ برخوردار از وجدان و فطرت سليم، بهترين اخلاق و رفتار را در طبابت، پيشه خود مى‏سازد و بر ارزش و اهميت كارش در پيشگاه الهى مى‏افزايد. هر چه فطرت سالم‏تر باشد و در اثر غفلت و غبار معصيت رو به خمول نرفته باشد، در نحوه عملكرد اخلاقى جامعه پزشكى و تعامل شايسته آنان با بيماران و همراهان آنان با يكديگر تأثيرگذارتر خواهد بود.