چهلحديث ص : 287
الحديث الثامن عشر
بالسّند المتّصل إلى فخر الطّائفة و ذخرها، محمّد بن يعقوب الكلينى، رضوان اللّه عليه، عن محمّد بن يحيى، عن أحمد بن محمّد بن عيسى، عن ابن محبوب، عن عبد اللّه بن سنان، عن أبي حمزة الثمالي، عن أبي جعفر، عليه السّلام، قال:مكتوب في التّوراة الّتي لم تغيّر أن موسى [عليه السّلام] سأل ربّه فقال: يا ربّ، أ قريب أنت منّي فأناجيك، أم بعيد فأناديك؟ فأوحى اللّه عزّ و جلّ إليه، يا موسى، أنا جليس من ذكرني. فقال موسى، فمن في سترك يوم لا ستر إلا سترك؟ فقال: الّذين يذكروننى فأذكرهم و يتحابّون فيّ فأحبّهم، فأولئك الّذين إذا أردت أن أصيب أهل الأرض بسوء، ذكرتهم فدفعت عنهم بهم.«»
ترجمه «ابو حمزة ثمالى حديث كند از حضرت باقر، عليه السلام، كه فرمود نوشته شده است در توراتى كه تغيير ننموده: همانا موسى سؤال كرد پروردگار خود را، پس گفت: «اى پروردگار من، آيا نزديكى تو به من تا مناجات كنم تو را، يا دورى تا صدا زنم تو را؟» پس وحى كرد خداى عزّ و جلّ به سوى او: «اى موسى، من همنشين كسى هستم كه ياد كند مرا.» پس [سؤال] كرد موسى: «كيست در پناه تو روزى كه پناهى نيست مگر پناه تو؟» فرمود: «آنها كه ياد مىكنند مرا، پس من ياد مىكنم آنها را، و با هم دوستى مىكنند در راه من، پس دوست دارم آنها را. اينها آناناند كه وقتى بخواهم به اهل زمين بدى رسانم، ياد آنها كنم، پس رفع كنم آن را از آنان به واسطه آنها».
چهلحديث ص : 288
شرح از اين حديث شريف معلوم مىشود كه تورات رايج بين يهود محرّف است و تغييراتى يافته. و علم تورات صحيح پيش اهل بيت، عليهم السلام، بوده. و از مطالب تورات و انجيل رايج نيز معلوم مىشود كه كلام يك نفر بشر متعارف هم نيست، بلكه با اوهام بعض اهل شهوت و هواى نفس منسجم گرديده.
محدث محقق، مرحوم مجلسى، رحمه اللّه، فرمايد: «گويا غرض حضرت موسى از اين سؤال اين بوده كه آداب دعا را سؤال كند، با علمش به اينكه حق تعالى اقرب است به ما از حبل وريد به احاطه علمى و قدرت و عليت. يعنى، آيا دوست دارى مناجات كنم تورا چنانكه نزديك مناجات مىكند، يا صدا زنم تورا چنانكه بعيد صدا مىزند. و به عبارت ديگر، وقتى به سوى تو نظر مىكنم تو از هر نزديكى نزديكترى، و وقتى به سوى خودم نظر مىكنم خود را در غايت دورى مىبينم. پس نمىدانم در دعا حال تو را ملاحظه كنم يا حال خود را. و احتمال مىرود اين سؤال از غير يا از قبل غير باشد، مثل سؤال رؤيت.» انتهى كلامه«».
|