فصل 112 ميقات‏
چون از وطن خود بيرون رود، و داخل بيابان گردد، و متوجّه ميقات (وعده‏گاه، جاى احرام بستن حاجيان) شود، و راههاى دشوار و گردنه‏ها و گريوه‏ها را مشاهده كند، بايد بيرون رفتن از دنيا هنگام مرگ و رفتن به وعده‏گاه روز قيامت و أهوال و باز خواستهاى آن را به ياد آورد، و از نگرانى و تشويش راهزنان ترس و بيم نكير و منكر، و از درندگان بيابانها و مارها و كژدمهاى آن مارها و كژدمها و كرمهاى گور را متذكّر شود، و از تنهائى و جدائى از خانواده و نزديكان خود تنهائى و وحشت قبر و اندوه و دلگيرى آن را به خاطر آورد، و بايد از اين ترسها كه در اعمال و اقوال وى هست توشه‏اى براى ترسهاى گور فراهم كند.