|
علماخلاقاسلامى ج : 3 ص : 373
تتمه سعايت
سعايت همان سخنچينى است، با اين شرط كه كسى كه نزد او سخنچينى مىشود از او بيم ضرر و اذيّت باشد، مانند سلاطين و امراء و حكّام و رؤسا و امثال آنان. و اين بدترين انواع سخن چينى و گناه آن از همه بيشتر است، و آن نيز از عداوت و از مالدوستى و طمع به آن ناشى مىشود، و از پستى و خباثت دو قوه شهوت و غضب است.
رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: «كسى كه نزد مردم از مردم سعايت مىكند اين به علّت عدم رشد اوست»: يعنى حلالزاده نيست.
در نزد يكى از بزرگان از سعايت كنندگان سخن به ميان آمد. گفت: چه مىپندارى درباره كسانى كه راستگوئى از هر گروهى ستوده است جز از آنها؟ و از آنهاست:
|