علم‏اخلاق‏اسلامى ج : 3 ص : 239
فصل 37 درجات ورع‏
بعضى از علما پارسائى و پرهيز از حرام را به چهار درجه تقسيم كرده‏اند:
اول - ورع عادلان: و آن اجتناب از هر چيزى است كه دست يازيدن به آن مستلزم فسق است، و به سبب آن عدالت زايل مى‏شود، و به واسطه آن عصيان و جهنّم اثبات مى‏گردد، و آن ورع و پرهيز از چيزهائى است كه فتواى مجتهدان آن را حرام مى‏شمرد.
دوم - ورع صالحان: و آن نيز اجتناب از چيزهاى شبهه‏ناك است.
سوم - ورع از چيزهائى كه بيم آن مى‏رود كه انجام آن به حرام يا شبهه منجر شود، اگر چه خود آنها حرام و شبهه‏ناك نباشد. و آن ترك چيزى است كه اشكالى ندارد از ترس اينكه مبادا به آنچه اشكال دارد بيفتد.
چهارم - ورع صدّيقان: و آن اجتناب از هر چيزى است كه براى خدا نباشد و براى غير خدا خواسته شود، و تقوا نيّت او را به عبادت خدا تغيير دهد هر چند آن چيز كاملا حلال باشد و ترس كشاندن به حرام يا شبهه هم نباشد. و صدّيقانى كه درجه آنان اين است كه خود را از لذات نفسانى بر كنار ساخته‏اند و از روى قصد خود را براى خداى تعالى منحصر كرده‏اند، هر چه را براى خدا نيست حرام مى‏دانند و به اين قول خداى سبحان عمل مى‏كنند:
علم‏اخلاق‏اسلامى ج : 3 ص : 240
«قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فى خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ» 6: 92(انعام، 92) «بگو خدا، و بگذارشان كه در ياوه گوئى خويش بازى كنند».