فصل چهارم: اخلاق اقتصادى در مصرف‏
انسان موجودى متكامل است و در روند تكاملى خود ناگزير است، مواد، آلات و ادوات موجود در طبيعت را تصرّف كند و آنها را در راه نيل به اهداف خويش به خدمت بگيرد. اين تصرّف و استخدام مواهب الهى، در عالم طبيعت را، «مصرف» مى‏گويند.
مصرف اشياء، گاهى مستلزم استهلاك فورى آنهاست؛ مانند خوردن غذا و گاهى سبب فناى تدريجى آن، مانند فرسودگى لباس؛ از اين رو، در منابع اسلامى از «مصرف» گاهى به «استهلاك» و «فناء» و زمانى به «تمتّع» يا «استمتاع» به معناى بهره بردارى و به كارگيرى، تعبير شده است. و نيز از آنجا كه يكى از مصاديق بارز مصرف، «خوردن» مى‏باشد، گاهى در قرآن و روايات، از مصرف، به «أكل»، به معناى خوردن تعبير شده، مانند «أكل مال به باطل» يا «أكل مال يتيم» و .... روشن است كه در اين قبيل موارد، صِرف خوردن به تنهايى منظور نبوده و «أكل» به معناى هرگونه تصرّف ظالمانه و نادرست در اموال، اعمّ از خوردن و غير آن مى‏باشد.