اصل مترقّى اسلامى‏
روحيه جمعگرايى مواسات پس از دستورات لازم‏الاجراىِ فقهىِ خمس، زكات، كفّاره و مانند آن، از نظر اخلاقى، واجب و لازم‏الاجراست و بسان سوپاپ اطمينانِ اقتصادى عمل كرده، از انفجار ثروت و تكاثر، جلوگيرى مى‏نمايد و به شكلى خودجوش و مردمى، مانع بروز شكاف منحوس طبقاتى در جامعه اسلامى مى‏شود و به خاطر همين اهميّت، در فرهنگ اهل بيت (ع) به عنوان يك اصل خدشه‏ناپذير مطرح است كه پيوندى ناگسستنى با ايمان فرد دارد و هر جا ايمان هست مواسات هم بايد باشد و گرنه‏ چنين ايمانى، كاستى و نقصان دارد. امام صادق عليه‏السلام مى‏فرمايد:
«مَنْ واسَى الْفَقيرَ وَ انْصَفَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ فَذلِكَ الْمُؤْمِنُ حَقّاً» «1»
هر كس با فقير مواسات كند و با مردم انصاف داشته باشد، مؤمن واقعى است.
و در سخنى ديگر مواسات را نشانه شيعه واقعى دانسته، مى‏فرمايد:
«اخْتَبِر شيعَتَنا فى‏ خَصْلَتَيْنِ، فَانْ كانَتا فيهِمْ وَ الَّا فَاعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ ... الُمحافَظَةُ عَلَى الصَّلَواتِ فى‏ مَواقيتِهِنَّ وَالْمُواساةُ لِلْاخْوانِ وَ انْ كانَ الشَّىْ‏ءُ قَليلًا» «2»
شيعيان ما را با دو ويژگى آزمايش كن، اگر در آنها بود [شيعه واقعى است‏] و گرنه از آنها دورى گزين و دورى گزين ... رعايت وقت نمازها و همسانى با برادران گرچه در چيز اندكى.