|
جايگاه ايثار در اخلاق
اگر درختى همواره شاداب و سالم باشد و بموقع، برگ و بار دهد و ميوههاى آن نيز به اندازه معمول و مطبوع باشد، چنين درختى مورد پسند و رضايت باغبان است. امّا اگر يك درخت در ميان درختان همنوع خود، بار و برگش بهتر، سايه و طراوتش بيشتر و ميوهاش فراوانتر و شيرينتر باشد، از ارزش بالاترى برخوردار خواهد بود.
در ميان فضائل ارزشمند- كه برگ و بار درخت تنومند اخلاق است- ايثار، حكم بهترين آن را دارد و در صدر فضائل جاى گرفته است. چنانكه امير مؤمنان صلواتاللهعليه- كه عنوان نخستين ايثارگر را به خود اختصاص داده است- مىفرمايد:
«الْايثارُ احْسَنُ الْاحْسانِ وَ اعْلى مَراتِبِ الْايمانِ» «2»
ايثار، زيباترين احسان و عاليترين مرتبه ايمان است.
امام صادق عليهالسلام نيز در وصف مؤمنان واقعى مىفرمايد:
آنان در گشايش و تنگدستى، به برادران خويش، نيكى مىكنند و هنگام سختى، ايثار كرده، آنان را بر خويش مقدّم مىدارند و چنانند كه خدا در وصفشان فرموده است:
«وَ يُوءْثِرُونَ عَلى انْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ» «1»
ديگران را بر خويش مقدّم مىدارند، گرچه خود تنگدست باشند. «2»
|