تمجيد سخاوت‏
سخاوت، يك فضيلت ارزشمند اخلاقى است كه از سوى عقل و شرع، فراوان مورد ستايش و سفارش قرار گرفته است؛ امير مؤمنان (ع) در سخنى، بخشش را نتيجه خردمندى و در ديگر سخن، آن را از صفات پيامبران دانسته، مى‏فرمايد:
«السَّخاءُ ثَمَرَةُ الْعَقْلِ» «2»
«السَّخاءُ خُلُقُ الْانْبِياءِ» «3»
هر صفتى كه پيامبران به آن متّصف باشند، كمال واقعى است و شايسته است پيروان آنان نيز با الگو گرفتن از آن سفيران الهى، بر آن كمال دست يابند. تربيت الهى نيز ايجاب مى‏كند كه مؤمن، سخىّ هم باشد، زيرا او از يك سو به فناپذيرى دنيا و مال و ثروت آن و از سوى ديگر به عطا و بخشش خدا در آخرت يقين دارد و با عاطفه و احساس انسانى است و چنين سجايايى به او اجازه نمى‏دهند كه در برابر تهيدستى و نياز همنوعان خويش بى‏تفاوت بماند و با تكبّر و نخوت همه چيز را براى خود بخواهد؛ از اين رو، با ديدى وسيع و همّتى عالى، اندوخته‏هاى خويش را به بهاى شادمانى و رفع نياز ديگران، هزينه مى‏كند و از آن لذّت هم مى‏برد.
و چون اين خصلت خدايى، پرتوى از نور يقين، همزاد ايمان و همّت عالى است، «4»
امام على عليه‏السلام آن را چنين مى‏ستايد:
«احْسَنُ الْمَكارِمِ الْجُودُ» «1»
نيكوترين جوانمردى و مكرمت، گشاده دستى است.
حكمت چنين تعابير گرانسنگ، آن است كه خردمندان به عمق و ارزش اين سجاياى انسانى بيشتر پى ببرند و آنها را در درون خويش تقويت كنند و در طريق كمال يابى، بهتر ره بپويند.