تمجيد سخاوت
سخاوت، يك فضيلت ارزشمند اخلاقى است كه از سوى عقل و شرع، فراوان مورد ستايش و سفارش قرار گرفته است؛ امير مؤمنان (ع) در سخنى، بخشش را نتيجه خردمندى و در ديگر سخن، آن را از صفات پيامبران دانسته، مىفرمايد:
«السَّخاءُ ثَمَرَةُ الْعَقْلِ» «2»
«السَّخاءُ خُلُقُ الْانْبِياءِ» «3»
هر صفتى كه پيامبران به آن متّصف باشند، كمال واقعى است و شايسته است پيروان آنان نيز با الگو گرفتن از آن سفيران الهى، بر آن كمال دست يابند. تربيت الهى نيز ايجاب مىكند كه مؤمن، سخىّ هم باشد، زيرا او از يك سو به فناپذيرى دنيا و مال و ثروت آن و از سوى ديگر به عطا و بخشش خدا در آخرت يقين دارد و با عاطفه و احساس انسانى است و چنين سجايايى به او اجازه نمىدهند كه در برابر تهيدستى و نياز همنوعان خويش بىتفاوت بماند و با تكبّر و نخوت همه چيز را براى خود بخواهد؛ از اين رو، با ديدى وسيع و همّتى عالى، اندوختههاى خويش را به بهاى شادمانى و رفع نياز ديگران، هزينه مىكند و از آن لذّت هم مىبرد.
و چون اين خصلت خدايى، پرتوى از نور يقين، همزاد ايمان و همّت عالى است، «4»
امام على عليهالسلام آن را چنين مىستايد:
«احْسَنُ الْمَكارِمِ الْجُودُ» «1»
نيكوترين جوانمردى و مكرمت، گشاده دستى است.
حكمت چنين تعابير گرانسنگ، آن است كه خردمندان به عمق و ارزش اين سجاياى انسانى بيشتر پى ببرند و آنها را در درون خويش تقويت كنند و در طريق كمال يابى، بهتر ره بپويند.
|