21- فروش به اوّلين مشترى‏
شايسته است وقتى مشترى به انسان مراجعه كرد و قيمت پيشنهادى او مناسب و سودمند بود، فروشنده به همان قيمت راضى شود و به اميد به دست آوردن سود بيشتر و خريدار بهتر او را از خود نراند. اين اصل نيز از بينش كلّى اسلام در امر تجارت و سوداگرى سرچشمه گرفته است. زيرا منظور فروشنده از اشتغال به كار تجارت، تنها به دست آوردن سود نيست، بلكه او در صدد اين است كه در عين تلاش براى تأمين معاش خدمتى نيز براى جامعه خود انجام دهد. بلكه چه بسا هدف اصلى او همين ارائه خدمت است؛ زيرا خداوند را كفيل روزى خويش مى‏داند و اين هدف هم با مراجعه اوّلين مشترى تحقّق يافته است. پس دليلى ندارد كه او را رد كند و در انتظار ديگرى بنشيند.امام صادق عليه‏السلام در اين خصوص مى‏فرمايد:
«ما مِنْ احَدٍ يَكُونُ عِنْدَهُ سَلْعَةٌ اوْ بَضاعَةٌ الَّا قَبَضَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ مَنْ يُرْبِحُهُ فَأِنْ قَبِلَ وَ الَّا صَرَفَهُ الى‏ غَيْرِهِ وَ ذلِكَ انَّهُ رَدَّ عَلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ» «2»
هيچ كس نيست كه نزد او جنس يا كالايى باشد، مگر آن كه خداوند مشترى سودآورى را براى آن مقدّر مى‏كند. پس اگر آن را پذيرفت سود خود را برده و اگر نه، خداوند آن مشترى را به جاى ديگر مى‏فرستد و از آن سود محروم مى‏شود؛ زيرا بر خداوند رد كرده است.