معراجالسعادة ج : 2 ص : 761
فصل: آيات و اخبارى كه دلالت مىكنند خدا بندگان خود را دوست دارد
بدان كه: شواهد كتاب و سنّت، صريح در اين است كه: خداوند - سبحانه - بندگان خود را دوست دارد و آن دو نوع است: يكى «دوستى عام» كه او را نسبت به جميع مخلوقات از حيثيّت اينكه همه از آثار آن ذات مقدّساند. و يكى «دوستى خاص» همچنان كه از آيات و اخبار مستفاد مىشود كه: خدا را نسبت به بعضى از بندگان نظر خاص و محبّت مخصوصى است كه با ديگران آن نظر و محبّت را نمىدارد. و اين معنى محبّت، نه ميل قلبى است به موافق ملايم همچنان كه در محبّت به بندگان، زيرا اين در حقّ خدا غير متصوّر است. بلكه مراد، تحقّق آثار محبّت است.
پس مراد از دوستى خدا بنده غير عاصى را اين است كه: پرده از پيش دل او بر مىدارد. و جمال خود را به ديده دل او مىنمايد. و او را توفيق وصول به بساط قرب خود عطا مىفرمايد. و خانه دل او را از غير خود مىپردازد. و موانع وصول به او را از راه او پاك مىسازد: «ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتيهِ مَنْ يَشاءُ 62: 4». [1] و علامت بنده محبوب خدا آن است كه: او خدا را دوست داشته باشد. و او را بر همه محبوبهاى خود اختيار كند. و ببيند كه اسباب توفيق و سعادت او باطنا و ظاهرا مهيّا شود، و از معاصى او را باز مىدارد. و چون از ياد خدا غافل مىشود امرى حادث مىكند كه او را به ياد خدا مىاندازد. و چون ميل دنيا مىكند او را به محنتى گرفتار مىكند كه رغبت او از دنيا كم مىشود و او را به غيرى وا نمىگذارد. بلكه امر ظاهرى و باطنى و پنهان و آشكار او را خدا خود انجام مىدهد. و همه هموم او را يك همّ مىكند. و دل او را از دنيا سرد مىسازد. و او را از مردم بيگانه مىگرداند. و لذّت مناجات خود را به او مىچشاند.
|