مراتب صاحب صفت فوق‏
اول آنكه: طالب مدح و آوازه بوده باشد، به حيثيتى كه به هر نوع ممكن شود در صدد حصول آن برآيد. حتى به ريا كردن در عبادات، و ارتكاب محرماتى كه باعث دست آوردن دل مردم باشد. و اين شخص از اهل شقاوت، و غريق درياى هلاكت است.
دوم آنكه: طالب مدح و ثنا باشد و او را از خوش‏آمد گويى خوش آيد، و ليكن نه به حدى كه در تحصيل آن متوسّل به محرّمات شود، بلكه همين قدر به واسطه امور مباحه، هر قدر كه حاصل شود به آن اكتفا كند. و چنين شخصى اگر چه هنوز به هلاكت نرسيده امّا در حدود هلاكت است، چون كسى كه طالب دست آوردن دل مردم باشد ضبط خود را نمودن در جميع افعال و اقوال به نحوى كه به معصيتى نيفتد در غايت اشكال است.
سوم آنكه: طالب مدح و ثنا نباشد و سعى در حصول آن نكند اما اگر كسى مدح او گويد شاد گردد و او را نشاطى حاصل شود. و اين مرتبه اگر چه نقصان است و ليكن بر آن، گناهى مترتب نيست.
معراج‏السعادة ج : 2 ص : 609
همچنان كه مروى است كه: «شخصى به خدمت حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - عرض كرد كه: مردى عمل خيرى مى‏كند اگر كسى او را در آن عمل ببيند او شاد مى‏شود. حضرت فرمود: باكى نيست هيچ احدى نيست كه نخواهد خدا عمل خير او را ظاهر كند ليكن به شرط اينكه آن عمل را از براى اين نكرده باشد».«» چهارم آنكه: سعى در حصول مدح نكند ولى چون كسى مدح او را كند به نشاط آيد، و ليكن از اين نشاط و سرور، دلگير باشد و طالب آن باشد كه خود را به مرتبه‏اى برساند كه از مدح و ثنا شاد نگردد. و اين شخص در مقام مجاهده است.