صفت دوازدهم: افساد ميان مردم و ذمّ و عقاب آن‏
و آن اعم از سخن چينى است، زيرا: افساد بدون سخن چينى متحقق مى‏شود. و اين صفتى است خبيث، و صاحب آن از اهل شقاوت است. و اين صفت، آدمى را به جهنم مى‏رساند. و دين آدمى را تباه مى‏كند. و صاحب اين صفت خبيثه، در مقام ضدّيّت با خدا و رسول بر آمده است. چون بسيارى از قواعد شرعيّه، كه خداوند عالم قرار داده، از: حضور جمعه و جماعت و مصافحه و زيارت و آمد و شد و ضيافت و نهى از ظنّ بد و غيبت، همه از براى حصول دوستى و الفت ميان مردمان است. و هيچ چيز در نزد خداوند عالم و پيغمبر او چنين مطلوب نيست، كه ميان بندگان الفت و يگانگى باشد. و اين خبيث ملعون بد نفسى كه فساد مى‏كند، در مقام خلاف خدا و رسول بر مى‏آيد. و آنچه از آنها خواسته‏اند او را ردّ مى‏كند. و شكى نيست كه: چنين شخصى بدترين ناس، و رذل و خبيث‏ترين ايشان، و مستحق انواع لعن است، «... أَنَّ عَلَيْهِمْ لَعْنَةَ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النّاسِ أَجْمَعينَ 3: 87».«»