صفت دوم: اهانت و تحقير نمودن بندگان خدا و مذمت آن‏
و شكى نيست كه: اين صفت مذمومه در شريعت مقدّسه حرام، و موجب هلاكت صاحب آن است.
از حضرت پيغمبر - صلى اللّه عليه و آله - مروى است كه: «خداى - تعالى - فرمود:
هر كه اهانت برساند به يكى از دوستان من، پس كمر محاربه با من بسته است».«» و در حديث ديگر از آن سرور منقول است كه: «پروردگار عالم - جل شأنه -
معراج‏السعادة ج : 2 ص : 473
فرمود: به تحقيق كه با من حرب كرده است هر كه ذليل كند يكى از بندگان مؤمن مرا».«» و از حضرت امام جعفر صادق - عليه السّلام - مروى است كه: «هر كه پست و حقير كند مؤمنى را - خواه مسكين باشد و خواه غير مسكين - خداى - تعالى - باز نمى‏ايستد از پست كردن و دشمنى او، تا رجوع كند از آنچه با آن مؤمن كرده است».«» و اخبار در اين خصوص بسيار است.
و هر كه نسبت ميان خدا و بنده او را في الجمله ادراك كند و ربط خاصى كه ميان خالق و مخلوق است بفهمد مى‏داند كه اهانت بنده، اهانت مولاى اوست. و تحقير مخلوقى، فى الحقيقه تحقير خالق اوست. و همين قدر در مذمت اين عمل كافى است.
پس بر هر عاقلى واجب است كه: دايم متذكّر اين معنى بوده باشد. و اخبار و آثارى را كه در مذمت اهانت بندگان خدا وارد شده در نظر داشته باشد. و آنچه در خصوص مدح و تعظيم ايشان رسيده است نصب العين خود نمايد. و خود را از اين فعل شنيع باز دارد تا موجب رسوائى او در دنيا و آخرت نگردد.