مهلت دادن قرض دار
ششم: مهلت دادن قرض دارى است كه نداشته باشد يا حلال كردن او. و اين عمل نيز فضيلت بسيار دارد، بلكه از جمله واجبات است.
حضرت صادق - عليه السّلام - مى‏فرمايد كه: «هر كه خواهد خدا سايه خود را بر سر او بيندازد در روزى كه هيچ سايه‏اى به غير از سايه او نباشد، مهلت دهد نادارى را، يا از حق خود بگذرد».«» و پيغمبر - صلّى اللّه عليه و آله - در روزى فرمود كه: «كيست كه مى‏خواهد كه خداى - تعالى - او را از شعله جهنم در سايه خود بدارد؟ تا سه مرتبه. در هر مرتبه مردم عرض كردند كه: يا رسول الله كيست فرمود: آن كسى است كه قرض دار خود را مهلت دهد، يا از حق خود بگذرد».«» و فرمود كه: «روزى حضرت رسول - صلّى اللّه عليه و آله - بر منبر آمد و حمد و ثناى الهى را به جاى آورد و درود بر پيغمبر [پيغمبران‏] او فرستاد پس فرمود: ايها الناس حاضران شما به غايبان برسانند كه: هر كه مهلت دهد قرض دار خود را كه نداشته باشد، از براى او در نزد خدا هر روز، ثواب صدقه مثل مال اوست، تا طلب خود را بگيرد».«» و در اين خصوص اخبار بسيار است. پس بر اهل ايمان لازم است كه: چنانچه طلبى از كسى داشته باشند و او بر اداى آن قادر نباشد او را مهلت دهند. و بر او تنگ‏گيرى ننمايند. نه چون اغنياى تنگ چشم اين زمان، كه اگر دينارى از فقيرى خواهند دنيا را بر او تنگ مى‏كنند. و شب و روز آن بيچاره را يكسان مى‏نمايند. و راه آمد و شد را بر او مى‏بندند. و در محافل و مجامع، زبان به غيبت او مى‏گشايند. و ايذا و اذيّت مى‏رسانند. و گاه باشد او را مضروب و مجروح مى‏كنند. و ذمه خود را چندين مقابل طلب خود به واسطه ديه جراحت، مشغول مى‏كنند. و به جهت گرفتن قليلى از مال خسيس دنيا، حرام بسيار را مرتكب مى‏شوند.