فصل: وقار و طمأنينه‏
ضد صفت عجله، «وقار» است. و آن عبارت است از: اطمينان نفس و سكون آن در گفتار و كردار و حركات و سكنات، هم پيش از آنكه شروع در يكى از آنها كند و هم بعد از آن، تا هر جزئى از آن كار را به موافق فكر و تدبير به جا آورد.
و تأمل نمودن پيش از شروع را «توقف» گويند. و تأمل بعد از آن را «تأنّى» و «انائت» نامند.
معراج‏السعادة ج : 2 ص : 232
پس وقار، شامل اين هر دو است. و آن نتيجه قوّت نفس و پردلى است، و از شرايف صفات، و فضايل ملكات است. بلكه از اخلاق حسنه، كم صفتى است كه: به شرافت اين صفت رسد. و به اين جهت انبياء و اصفيا و برگزيدگان خدا را به اين صفت مدح مى‏كنند.
و در مدح سرور پيغمبران مى‏گويند: صاحب الوقار و صاحب السكينه.
و در اخبار وارد است كه: «مؤمن البته متصف به صفت وقار است و در نظر مردم هيچ صفتى آدمى را مانند اين صفت، شريف و عزيز نمى‏كند».«» پس سزاوار مؤمن آن است كه پيوسته شرافت و نيكى اين صفت را در نظر داشته و خود را در اعمال و افعال و اقوال بر آن بدارد، تا عادت و ملكه او گردد.