فصل دوم وقت نماز
شهيد ثانى قدّس سرّه مى‏فرمايد: هنگامى كه وقت نماز داخل مى‏شود بدان كه اين ميقاتى است كه خداى تعالى براى او تو قرار داده تا به خدمتش برخاسته، و براى خواهش از محضر او و رستگارى با اطاعتش آمادگى پيدا كنى.
پس شايسته است هنگام رسيدن وقت نماز شادى بر قلبت غلبه كند و بهجت در چهره‏ات هويدا گردد، زيرا همين وقت است كه سبب نزديكى تو به خدا و وسيله رستگاريت مى‏باشد.
__________________________________________________
[1]ارحنا يا بلال.

[2] يكى از اوصاف متقين اين است كه خدا در دل و جانشان بزرگ است و غير او در نظرشان خرد و ناچيز، لذا على عليه السّلام در خطبه همام مى‏فرمايد:«عظم الخالق في انفسهم و صغر ما دونه في اعينهم».

ترجمه‏اخلاق ص : 65
بنابر اين همانطور كه براى ورود سلطانى خود را آماده مى‏كنى [1] با طهارت و نظافت و پوشيدن لباسهاى شايسته مناجات، خود را براى رسيدنش آماده كن و با اين وقت شريف با وقار و سكينه و خوف و رجاء برخورد كن و عظمت حضرت خالق و نقصان و ناچيزى خود را به ياد داشته باش.
از يكى از همسران حضرت رسول اكرم صلى اللّه عليه و آله و سلّم چنين روايت شده: بسيار اتفاق مى‏افتاد كه ما با رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و سلّم گرم صحبت بوديم و او با ما مشغول صحبت، اما هنگامى كه وقت نماز مى‏رسيد چنان به خدا مشغول مى‏شد و همه چيز را از ياد مى‏برد كه گويى نه او ما را مى‏شناسد و نه ما او را.
و درباره على عليه السّلام روايت شده كه به هنگام رسيدن وقت نماز به خود مى‏پيچيد و بر خود مى‏لرزيد و چون از علتش سؤال مى‏شد، مى‏فرمود:
وقت امانتى رسيد كه خدا آن را به آسمان و زمين و كوهها عرضه داشت و آنها از قبولش ابا كرده از آن ترسيدند.
درباره امام چهارم روايت شده كه در هنگام وضو رنگش به زردى مى‏گراييد.