فصل چهارم طريق تحصيل شكر
راه تحصيل شكر از علم و عمل مركب مىشود.
يعنى بايد خدا را بشناسى و در مصنوعات او تفكر كنى، و در امور دنيا به زير دستان توجه كنى تا «از موقعيت خود راضى شده» شكر خداى به جا آورى. و در امور دين به بالاتر توجه كنى و براى رسيدن به مقام و مرتبه او تلاش نمائى. در مصيبتها خدا را شكر كنى كه به مصيبتى بزرگتر گرفتار نشدى، و مصيبت در دينت وارد نشد، و عقوبت اعمالت را در دنيا داده، براى آخرتت ذخيره نكردند، و ثوابى كه به خاطر اين مصيبت به تو مىدهند بهتر است، و به اين وسيله محبت دنيا در دلت كم مىشود و چه بسا دنيايى را كه رأس هر خطيئه و گناه است مبغوض تو گردانيدهاند.
پس در حقيقت اين مصائب نعمتهايى هستند كه بايد شكرشان را به جا آورد. زيرا هيچ مصيبتى وارد نمىشود مگر آنكه كفّاره گناهى باشد، يا سبب رياضتى براى نفس، يا موجب بالا رفتن درجهاى.
ولى در همين حال بايد از خداى متعال تقاضاى عافيت كرد، كه عافيت از بلا بهتر است.
نبى اكرم صلى اللّه عليه و آله و سلّم و ائمه هدى عليهم السّلام از بلاى دنيا و بلاى آخرت به خدا پناه مىبردند، و مىگفتند:
پروردگارا در دنيا و آخرت به ما حسنه و نيكى عطا كن [1]. و از شماتت دشمنان، و سوء قضاء و حلول بلاء به خدا پناه مىبردند.
و نبى اكرم صلى اللّه عليه و آله و سلّم مىفرمود: از خدا عافيت بخواهيد، كه هيچ چيز بهتر از عافيت به بندگان عطا نشده مگر يقين [2].
منظور حضرت از يقين عافيت قلب از مرض جهل است.
__________________________________________________
[1]ربّنا آتنا في الدّنيا حسنة و في الاخرة حسنة.
[2]سلوا اللّه العافية فما اعطى عبد افضل من العافية الا اليقين.
|