نوع اول آنچه مطابق طبع است،
مثل صحت، سلامت، مال، جاه، كثرت عشيره و اقوام، وسعت در لوازم زندگى، كثرت پيروان و ياران و تمام آنچه در دنيا لذت بخش است و چقدر بنده به صبر در مقابل اين امور محتاج است. چه اينكه اگر نتواند نفسش را حفظ كند و به آنها دل ببندد و در لذات مباح غوطه‏ور شود، كارش به طغيان و سركشى منتهى مى‏شود.
كه‏انَّ الانسانَ لَيَطْغى‏ انْ رَاه اسْتَغْنى‏ 96: 6[1].
لذا يكى از عرفا، مى‏گويد: مؤمن مى‏تواند در مقابل بلا صبر كند اما در عافيت‏ها جز صدّيقين كسى را ياراى صبر نيست، زيرا آنها مقرون به قدرتند و يكى از راه‏هاى مصونيت از گناه عدم قدرت است.
و به همين خاطر است كه خداى تعالى بندگانش را از فتنه مال و فرزند بر حذر داشته‏
__________________________________________________
[1] همانا انسان طغيان مى‏كند اگر خويشتن را بى‏نياز ببيند. (سوره علق، آيات 6 و 7)
ترجمه‏اخلاق ص : 361
مى‏فرمايد:يا ايُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ امْوالُكُمْ وَ لا اوْلادُكُمْ عن ذِكْرِ اللَّهِ 63: 9[1].
و مى‏فرمايد:انَّ مِنْ ازْواجِكُمْ وَ اوْلادِكُمْ عَدُوّا لَكُمْ 64: 14[2].
و مى‏فرمايد:انَّما امْوالُكُمْ وَ اوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ 64: 15[3].