دو زبانى
دو زبانى عبارت از اين است كه وقتى انسان بين دو نفر مخالف قرار مىگيرد با هر دو موافق باشد و با هر كدام موافق ميلش صحبت كند. اين عمل عين نفاق است [2].
رسول گرامى اسلام صلى اللّه عليه و آله و سلّم مىفرمايد: در روز قيامت آدم دو زبان در حالى محشور مىشود كه يك زبان از جلو و يك زبان از پشت سرش بيرون آمده و از هر دو زبانش آتش شعله مىكشد تا گونههايش را مىسوزاند. سپس گفته مىشود اين همان كسى است كه در دنيا دو چهره بود، و دو زبان داشت و به اين صفت در قيامت معروف مىشود.
امام باقر عليه السّلام مىفرمايد: چه بد بندهاى است بنده دو چهره دو زبان كه در پيش روى برادرش او را بسيار مدح و ثناء مىگويد و پشت سر، غيبتش را مىكند اگر خدا چيزى به برادرش عطا كند به او حسد مىورزد و اگر گرفتارى پيدا كند، خوارش مىكند.
16 - مدح در هر مدحى كه صورت مىگيرد شش آفت نهفته است كه چهار آفت متوجه مادح و دو تاى ديگر متوجه ممدوح است.
|