رشد و نموّ سيد
بديهى است كه تربيت در تهذيب و ترقى كودك اثر بسزائى دارد ولى براى رساندن يك انسان به درجات عالى انسانى، كافى نيست مگر در صورتى كه كودك داراى استعدادى فطرى - كه او را براى ترقى و پيشرفت آماده كند و به او لياقت رشد و كمال دهد - باشد، و اين از آن جهت است كه تربيت نه مرد را به وجود مى‏آورد و نه چيز جديدى در او خلق مى‏كند، به عبارت ديگر مى‏توان گفت كه تربيت خالق نيست بلكه آنچه را كه وجود دارد رشد مى‏دهد. بنابر اين هر كس را به اندازه آنچه دارد مى‏تواند اصلاح كند، مثلا كسى را كه در وجودش ذره‏اى شجاعت نيست نمى‏توان به وسيله تربيت شجاع كرد بلكه بايد صلاحيت و استعداد هر چيز در وجود انسان باشد تا
ترجمه‏اخلاق ص : 19
بوسيله تربيت به مرحله ظهور و بروز برسد.
پس براى كمال يك انسان تربيت به تنهايى كافى نيست بلكه بايد همراه با تربيت، از ذكاوت و استعداد ذاتى برخوردار باشد و اين دو عنصرند كه در كنار هم مى‏توانند انسان را بسازند، مرحوم سيّد عبد اللّه شبّر از زمره كسانى است كه اين دو عنصر را با هم دارا بود، يعنى هم از هوش و ذكاوت سرشار برخوردار بود و هم از توجه اولياء.
لذا مى‏بينيم كه به حق يكى از افتخارات عالم تشيع شد، علمش تكيه‏گاه و عملش ضرب المثل گرديد.