|
[قربانى]
از كارهاى مهم در اين روز قربانى است. اين عمل همانگونه كه در روايات آمده واجب است، گرچه مراد از وجوب در اينجا استحبابى است كه بر آن تأكيد شده است. بنده، بايد در اين كار ادب بندگى را رعايت نموده و از عمل فرزندان حضرت آدم عليه السّلام پند بگيرد. آنجا كه «هر دو قربانى كردند ولى از يكى پذيرفته و از ديگرى قبول نشد.»«» درباره پذيرفته نشدن قربانى قابيل روايت شده است كه او متاع پست خود را براى قربانى انتخاب كرد. و در پى آن به هلاكت هميشگى و خوارى جاويد گرفتار شده. و بعلت اين كه هابيل بهترين متاع خود را براى قربانى انتخاب كرد، پذيرفته شده و در پى آن به سعادت شهادت در راه خدا و كرامت جاويد رسيد، تا جايى كه خداوند او را در كتاب
ترجمهالمراقبات ص : 461
خويش ستايش نمود. خوددارى از بذل اندكى مال در چنين موردى، و در جهت خدمت به مولا و مالك دين، دنيا و آخرت و آفريننده انسان و اموال و نعمتهاى بىپايان و كسى كه در آينده براى برآوردن تمام نيازهاى خود به او محتاج مىباشد، از پستى نفس سرچشمه مىگيرد.
هنگام ذبح آنچه را امير المؤمنين عليه السّلام مىگفت، بگويد:«بسم اللّه، وجّهت وجهي للّذي فطر السّموات و الأرض حنيفا [مسلما] و ما أنا من المشركين انّ صلوتي و نسكي و محياي و مماتي للّه ربّ العالمين، اللّهم منك و لك»
و از اين نكته نبايد غافل شد كه اين، گفتار كسى است كه در وجود، جز خدا كس ديگرى را مؤثر ندانسته، خود را فراموش نموده و با ياد او زندگى مىكند. و اگر انسان ديگرى را براى ذبح كردن انتخاب كرده است مىتواند هنگام ذبح دستش را بر دست ذبح كننده گذاشته، دعا را خوانده و خودش هم بسم اللّه بگويد.
بايد اولين چيزى كه در روز عيد مىخورد از گوشت قربانى بوده و گوشت آن را سه قسمت كند: يك قسمت براى همسايهها، قسمت ديگر براى كسانى كه درخواست كرده و قسمت سوم را براى خانواده خود نگهدارد. پوست آن را صدقه داده و به قصاب از گوشت قربانى ندهد. در پايان روز بايد به بررسى حالات خود در طول روز پرداخته، كوتاهى خود در خدمت مولايش را ديده و آنگاه به سراغ نگهبان و ميهماندار خود كه از معصومين مىباشد رفته و با توسل به آنها و شفاعت آنان به درگاه خداوند براى تبديل گناهان به چند برابر اعمال
ترجمهالمراقبات ص : 462
نيك، كوتاهى خود را جبران نمايد. زيرا آنان درخواست او را قبول نموده و خداوند نيز شفاعت آنان را براى پذيرش او و اعمالش مىپذيرد.
هنگام تضرع به درگاه آنان بخوبى رحمت و عطوفت آنان را برانگيخته و در هنگام مناجات با آنان بگويد: سروران من گناهانم رويم را نزد خدا سياه كرده است. پس بحق كسى كه شما را از گناه نگاه داشته و با دادن نگهبانى بندگان خود به شما، بزرگتان داشته است، شما را سوگند مىدهم كه با رويهاى درخشان خود مرا نزد پروردگارتان شفاعت نماييد. زيرا خداوند شما را رد ننموده و شما را براى شفاعت و نگهبانى انتخاب كرده است. او بزرگداشت بندگان مخلص خود را دوست داشته و از اين كه آنان نيز بندگان پايينتر از خود را بزرگ بدارند خوشنود مىگردد.
|