[اعمال روز بيست و پنجم، روز «دحو الارض»]
كار مهم در اين ماه آگاهى از نعمتهايى است كه خداوند در روز
ترجمه‏المراقبات ص : 374
«دحو الارض، گسترش زمين» به بشر ارزانى داشته است. زيرا آگاهى از نعمت و كم و كيف آن اولين مرتبه شكر است. همانگونه كه در روايات بر اين مطلب تصريح و در علم اخلاق ثابت شده است.
در روايات زيادى آمده است كه در بيست و پنجم ذى القعده كعبه نصب گرديده، زمين گسترده شده، آدم پايين آمده، خليل و عيسى عليهما السّلام متولد شدند و رحمت پخش شده است.
از امير المؤمنين عليه السّلام روايت شده است كه فرمودند: «اولين رحمتى كه از آسمان به زمين نازل شد، در بيست و پنجم ذى القعده بود. كسى كه اين روز را روزه داشته و شبش را به عبادت بايستد، عبادت صد سال را كه روزش را روزه و شبش را در عبادت باشد، خواهد داشت. هر گروهى كه در اين روز براى ذكر پروردگار بزرگشان گرد هم آيند، پراكنده نمى‏گردند مگر اين كه خواسته آنان داده مى‏شود. در اين روز يك ميليون رحمت نازل مى‏شود كه نود و نه هزار تاى آن براى روزه‏داران اين روز و عبادت كنندگان اين شب خواهد بود».