|
[خوش گمانى به خداوند در اين روز]
در اين منزل از منازل سالك جا دارد به خداوند خوش گمان بوده و به بخششهاى بزرگ و عطاياى عالى او اميدوار باشد. باندازه خوش گمانى به خداوند، لطيف نمودن درخواست عطوفت و رعايت آداب اطمينان به وعدههاى خدا، جوايز نيز بيشتر شده، ابرهاى جود باريده و مباركى اين روز آشكار مىگردد.
بندهاى در اين روز نترسيده و انتظار خشم خداوند را ندارد مگر كسى كه به او بدگمان بوده و اميد به فضل او را در خود تقويت نكرده باشد و احتمال بدهد الطاف خدا شامل حال او نشود. و ممكن است كسى بخاطر بدگمانى در چنين اوقاتى، از لطف و رحمت الهى محروم
ترجمهالمراقبات ص : 362
شود.
بنابراين بحكم عقل و ادب و ايمان لازم است كه اميد بنده به نديده گرفتن گناهان، عفو آن، بخشش نعمتهاى خدا و رسيدن به آرزوها و اهداف، قويتر از ترس از مجازات و ذلت و خوارى باشد، و گرچه از بندگان صالح خدا نباشد خود را در ميان آنان وارد كند، با صورتهاى آبرومند دوستان خداوند به او روى آورد، گرچه روى او از ستم گناهان سياه شده باشد. خداى متعال به اين مسائل توجه نمىنمايد، زيرا فراگير نمودن احسان در چنين اوقاتى با حكمت او مخالف نيست.
بنابراين هيچ مانعى در راه شمول بخشش و گسترش جود و فضل خداوند نمىباشد. نمازگزار بعد از توجه به اين امور و تأثير گرفتن از آن با حيا و اميد زياد در مصلّى حاضر شده و با شرمسارى با گوشه چشم نگريسته و با اميدوارى چشم مىدوزد، و با آداب و شرايط آن نماز مىخواند، فرادى يا با جماعت، هر كدام كه مناسب با حال اوست همراه با رعايت اخلاص. البته اگر بتواند با جماعت بخواند بهتر است. در صورت فرادى خواندن، مىتواند دو ركعت بخواند يا چهار ركعت كه در دو ركعت اول «سبح اسم» و «و الشمس» و در دو ركعت دوم «و الضحى» و«قل هو اللّه احد»خوانده و در ركعت اول هفت تكبير مىگويد:
تكبيرة الاحرام، و پنج تكبير بعد از قرائت كه بعد از هر كدام از آنها دعاى معروف:«اللهم اهل الكبرياء...»
را مىخواند آنگاه تكبير ديگرى
ترجمهالمراقبات ص : 363
گفته و به ركوع مىرود. اگر بخواهد مىتواند بجاى اين دعا، دعاى ديگرى بخواند. و هنگامى كه از نماز فارغ شد تكبير مذكور را گفته و تسبيح حضرت زهرا عليها السّلام را مىگويد. و آنگاه دعايى را كه براى بعد از نماز روايت شده است مىخواند كه دعاى بسيار جامعى است. آنگاه با ذكر و دعاى زياد بايد از روز عيد مواظبت نمايد. زيرا شياطينى كه در شهر رمضان زندانى و در زنجير بودند و نمىتوانستند او را بفريبند، امروز رها شدهاند. و شايد با دعا و تضرع به خداوند متعال در جهت حفظ او از شر آنان بتواند از آنان رهايى يابد.
آنگاه دعاى ندبه را با حضور قلب مىخواند، دعايى كه آداب معامله با خداى متعال، پيامبران و اولياى او و رفتار پيروان با امام خود را بطور كاملى مىآموزد.
|