|
[دوستى براى خدا]
و بايد توجه داشت كه منشأ اين كار ولايت و محبت باشد نه تحميل اين عمل بر خود بخاطر سرعت اجابت كه در اين صورت فايده چندانى ندارد. آنچه مهم است دوست داشتن براى خداست. و در قرآن و احاديث تأكيد زيادى روى آن شده است. در روايات معتبر مىخوانيم: «آيا ايمان چيزى جز دوست داشتن براى خدا و دشمن داشتن براى خدا است؟»، «مطمئنترين دستگيرههاى ايمان دوست داشتن براى خداست.»، «خداوند متعال بين دو دوست كه مصافحه
ترجمهالمراقبات ص : 246
كنند وارد شده و با كسى كه رفيقش را بيشتر دوست دارد، مصافحه مىكند.» و «هنگامى كه مؤمن در نهان، براى برادر مؤمنش دعا مىكند، فرشتهاى او را از آسمان ندا مىدهد: و صد هزار برابر آنچه براى برادر مؤمنت خواستى، به تو عطا شد. فرشته دومى بيش از اين مقدار ندا مىدهد. و همينطور هر كدامشان صد هزار برابر زياد مىكنند، تا اين كه فرشته هفتم ندا مىدهد: هفتصد هزار برابر براى تو مىباشد. سپس خداى متعال ندا مىدهد: من بىنيازى هستم كه فقير نمىشوم. بنده خدا يك ميليون برابر آنچه خواستى به تو عطا شد.
حيف است در اين مختصر روايت «حسن بن يقطين» را نياورم.
گرچه اين روايت معروف است ولى بخاطر علاقه به عمل اين عمل كننده با ولايت، دوستدار، مجاهد و ياور، آن را در اينجا مىآوريم: «امام صادق عليه السّلام نامهاى به حاكم أ هواز درباره «حسن بن يقطين» بدين مضمون نوشت:
بسم اللّه الرحمن الرحيم.خداوند در عرش خود، سايهاى دارد كه در آن سايه كسى قرار نمىگيرد، مگر كسى كه اندوهى را از برادرش برطرف نموده، يا به او كمك كند، يا به او خوبى كند، گرچه با نصف دانه خرمايى باشد. و اين برادر تو است. و السلام. مىگويد: هنگامى كه به شهرم بازگشتم به در منزل او رفته، اجازه خواستم او را ببينم و گفتم:
من فرستاده امام صادق عليه السّلام هستم. پس از اطلاع ناگهان پا برهنه خارج شد، به من سلام كرد و مابين چشمانم را بوسيد، سپس گفت: تو، آقاى
ترجمهالمراقبات ص : 247
من فرستاده مولايم صادق عليه السّلام هستى؟ گفتم: بله گفت: اگر راست بگويى مرا از جهنم آزاد كردهاى. دستم را گرفته، به اطاقى برد، مرا در جايگاه خود نشانده و در مقابلم نشست. آنگاه پرسيد حال مولايم چگونه بود؟ گفتم: خوب. گفت: تو را به خدا؟ گفتم: به خدا - و تا سه بار سخن خود را تكرار كرد. سپس نامه را به او دادم، آن را خواند و بر روى چشمانش گذاشت. سپس گفت: امر بفرما، برادر گفتم: در نامهات هزار درهم ماليات از من خواستهاند كه با دادن اين مبلغ هستيم از بين مىرود. او از آن ماليات صرف نظر كرد. سپس صندوقهاى اموالش را خواست. نصف اموالش را خود برداشت و نصف ديگرش را به من داد. سپس چهارپايانش را خواست. يك چهارپا را براى خود برمىداشت و يكى را به من مىداد. سپس غلامهايش را خواست. يكى را به من مىداد و يكى را خود برمىداشت. سپس لباسهايش را خواست. يك لباس را براى خود برمىداشت و يك لباس را به من مىداد. و بدين ترتيب نيمى از تمام اموال و املاك خود را به من داد. و مرتب مىگفت: آيا تو را خوشحال كردم؟ و من مىگفتم: بله، بخدا قسم. و بيشتر از خوشحالى به من دادى. هنگامى كه موسم حج فرا رسيد به حج رفته و براى او دعا نمودم. و از راهى رفتم كه بتوانم مولايم امام صادق عليه السّلام را زيارت نمايم. وقتى خدمت او رسيدم، خوشحالى را در سيماى او مشاهده نمودم. فرمود: از فلانى چه خبر؟ آنچه اتفاق افتاده بود را براى او نقل كردم. او نيز با شنيدن سخنان من
ترجمهالمراقبات ص : 248
خوشحال مىشد و سيمايش مىدرخشيد. گفتم: آقايم از رفتار او با من خوشحال شديد؟ فرمود: بله، بخدا قسم مرا خوشحال كرد و حتما پدرانم را نيز خوشحال كرد. و بخدا قسم قطعا امير المؤمنين عليه السّلام را خوشحال كرد، و بىترديد رسول خدا را خوشحال كرد. و بخدا قسم، حتما، خدا را در عرش خود خوشحال كرد.
و در روايت است: «كسى كه بدنبال خواسته برادرش براه افتد و با تمام توان بدنبال خواستهاش نباشد، حتما به خدا و رسولش و مؤمنين خيانت كرده است.» و «كسى كه يك خواسته برادر مؤمنش را برآورد، مانند كسى خواهد بود كه نه هزار سال خدا را عبادت كرده باشد بگونهاى كه روزهايش را روزه و شبهايش بعبادت ايستاده باشد.
حسين بن ابى العلاء مىگويد: «ما بيست نفر و اندى بوديم كه بطرف مكه حركت كرديم هر جا كه براى استراحت توقف مىكرديم گوسفندى را ذبح مىكردم. وقتى به خدمت امام صادق عليه السّلام رسيدم فرمودند: افسوس، حسين آيا مؤمنين را خوار مىكنى گفتم: پناه مىبرم به خدا از اين. فرمود: شنيدهام در هر منزلى گوسفندى براى آنان ذبح مىكردهاى گفتم: مولاى من اين كار را فقط براى رضاى خداى متعال انجام مىدادم. فرمود: آيا نمىديدى كه عدهاى از آنان هم مىخواستند اين كار را انجام بدهند ولى نمىتوانستند و احساس حقارت مىكردند. گفتم: فرزند رسول خدا (درود خدا بر تو) از خدا آمرزش خواسته و اين عمل را تكرار نمىكنم.»
ترجمهالمراقبات ص : 249
اين مقدار روايت براى اشاره بود و الا در اين مورد روايات بقدرى زياد است كه كتابها را پر و انسان را به شگفتى وا مىدارد. [19 -] بلند كردن كف دستها هنگام دعا. «رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم هنگام دعا و گريه و زارى و تضرع به درگاه خدا دستهاى خود را طورى بلند مىنمود كه فقير براى درخواست غذا دستهاى خود را بلند مىكند».
از امام صادق عليه السّلام درباره دعا و بلند كردن دستها سؤال شد، حضرت فرمودند: پنج نوع است: اما تعوّذ اين است كه كف دستهايت را رو به قبله قرار مىدهى. هنگام دعا براى رزق، كف دستهايت را بطرف آسمان قرار داده و دستهايت را بالا مىبرى و اما در تبنّل با انگشت سبابهات اشاره مىكنى. و اما ابتهال اين است كه دستهايت را باندازهاى كه از سرت بالاتر بيايد بلند مىنمايى. و اما تضرع اين است كه انگشت سبّابهات را نزديك صورتت حركت دهى و اين دعاى ترس است.
و از او عليه السّلام روايت شده است: در «رغبت» دستانت را طورى باز كن كه كف دست پيدا باشد و در «رهبت» بگونهاى كه پشت دست پيدا باشد، در «تضرّع» انگشت سبابه خود را بطرف چپ و راست حركت داده و در «تبتّل» انگشت سبابه چپ را بآهستگى بطرف بالا و پايين حركت بده و در «ابتهال» دستها و ساعدهايت را بطرف آسمان باز كن.
و فرمود: «تضرّع» اين گونه است و انگشت خود را بطرف راست و چپ به حركت در آورد، «تبتّل» اين گونه است و انگشت خود را بطرف بالا و پايين حركت داد، و «ابتهال» نيز اين گونه است و دستان خود را باز
ترجمهالمراقبات ص : 250
و در برابر صورت خود قرار داد. و فرمود: تا زمانى كه اشك جارى نشده «ابتهال» نكن.
در روايتى آمده است: «استكانت» در دعا اين است كه دستهايش را روى شانههايش بگذارد.
|