|
ترجمهالمراقبات ص : 220
[عظمت دعاهاى معصومين]
اگر عالمى بخواهد مقدارى از عظمت دعاهاى آنان را بفهمد، بايد، بدون اقتباس از دعاها و مناجاتهاى آنان، دعا يا مناجاتى را تهيه و آن را با آنچه از آنان رسيده مقايسه كند، تا ببيند تفاوت از كجا تا به كجاست.
و كسى كه ذرهاى از معرفت نفس را داشته و در درياى دعا و مناجات آن فرو رود، فراوانى معارف و حد اعجازش را در آن تصديق مىكند، و من محتاج و نادان جزء كوچكى از معارفى را كه در ادعيه و مناجاتها بيان شده در روايات و حتى خطبههاى آنان نيافتهام، مگر آن دسته از آنها كه در خطاب به خدا بوده و در مقام توحيد، تسبيح و حمد او باشد.
و فكر مىكنم باين جهت باشد كه روايات سخن گفتن با مردم است ولى دعا و مناجات سخن گفت با خداوند بزرگ است و علومى كه از سخن گفتن با عالم آشكار مىشود از سخن گفتن با نادان پيدا نخواهد شد.
و خلاصه، ادعيهاى كه از آنها عليهم السّلام به ما رسيده، گويا جواب قرآن است، بعبارت ديگر گويا آن دعاها قرآنى مرفوع و بالا رفته، در جواب قرآن نازل است، و قرآن كلام پروردگار متعال و مناجات او با بنده و رسولش صلّى اللّه عليه و آله و سلّم، و ادعيه كلام و مناجات رسول و اولياى او با خداى بزرگ است و بجز عده خيلى محدودى حقيقت اين مطلب را نمىفهمند. ادعيه نعمت بزرگى است كه از ائمه دين عليهم السّلام به ما رسيده و بهمين جهت نيز منت زيادى بر ما دارند، كه شاكرين نمىتوانند شكر
ترجمهالمراقبات ص : 221
آن را بجا آورند. و يكى از راههاى شكر آن، اين است كه آن را ضايع نكرده بلكه با ايجاد شرايط در دعا و مناجات كمال استفاده را از آن ببرند.
|