ج- تهمت به مردم‏
اين نوع از تهمت بيشتر براى اغراض شخصى و انتقام از دشمن به كار گرفته مى‏شود و در ميان همه ملتها و در هر كوى و برزنى ممكن است اتفاق بيفتد و به دو گونه صورت مى‏گيرد.
1. تهمت زننده جرمى مرتكب نشده جز اينكه ديگرى را به صفت يا كار زشتى متّهم كرده است.
2. تهمت زننده خود مرتكب كار خلافى شده و براى تبرئه خويش، آن را به ديگران نسبت مى‏دهد كه چنين بهتانى از نوع اوّل زشت‏تر است و قرآن مجيد از آن به «گناه آشكار» تعبير مى‏كند:
وَ مَنْ يَكْسِبْ خَطيئَةً اوْ اثْماً ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بِريئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتاناً وَ اثْماً مُبيناً. «1»
هر كس خطا يا گناهى مرتكب شود، سپس آن را به بى‏گناهى نسبت دهد، بهتان و گناه آشكارى را به گردن گرفته است.