ج- تهمت به مردم
اين نوع از تهمت بيشتر براى اغراض شخصى و انتقام از دشمن به كار گرفته مىشود و در ميان همه ملتها و در هر كوى و برزنى ممكن است اتفاق بيفتد و به دو گونه صورت مىگيرد.
1. تهمت زننده جرمى مرتكب نشده جز اينكه ديگرى را به صفت يا كار زشتى متّهم كرده است.
2. تهمت زننده خود مرتكب كار خلافى شده و براى تبرئه خويش، آن را به ديگران نسبت مىدهد كه چنين بهتانى از نوع اوّل زشتتر است و قرآن مجيد از آن به «گناه آشكار» تعبير مىكند:
وَ مَنْ يَكْسِبْ خَطيئَةً اوْ اثْماً ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بِريئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتاناً وَ اثْماً مُبيناً. «1»
هر كس خطا يا گناهى مرتكب شود، سپس آن را به بىگناهى نسبت دهد، بهتان و گناه آشكارى را به گردن گرفته است.
|