بر خورد منطقى با دشمن‏

. «انّى‏ اكْرَهُ لَكُمْ انْ تَكوُنُوا سَبَّابينَ وَ لكِنَّكُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ اعْمالَهُمْ وَ ذَكَرْتُمْ حالَهُمْ كان اصْوَبَ فىِ الْقَولِ وَ ابْلَغَ فىِ الْعُذْرِ» «1»من هرگز خوش ندارم كه شما دشنام گو- و بد زبان- باشيد. اگر به جاى دشنام كارهاى دشمن را توصيف و شرايط و حالاتشان را ياد آور شويد گفتارتان به صواب نزديك‏تر است و عذر و توجيهتان رساتر!
نكته‏ها و پيام‏ها
1- دشنام و بد دهنى هر چند به دشمن دينى هم باشد، زشت و ناپسند است و بازتاب طبيعى و عوارض جانبى دارد و ممكن است دشنام دهنده، به اين عمل مذموم، عادت كند و رفته رفته قبح آن در نظرش از بين برود و سر انجام از ناسزا گويى مؤمنان راستين هم دريغ نورزد.
2- بهتر است به جاى دشنام و بدگويى، عملكرد حاكم جائر را باز گوكرد و چهره او و يارانش را آينه وار نشان داد و اعمال ناپسندش را منعكس نمود تا مردم بدى‏هاى او را ببينند و به مواضع باطل او آگاهى يابند. و از كارهايش برائت جويند و دست از هوادارى او بر دارند.
3- دشنام دادن، رقيب و طرف مقابل را به مقابله به مثل وامى دارد و زمينه را براى كينه توزى بيشتر آماده مى‏كند. بدين جهت است كه قرآن از دشنام به معبودهاى مشركان نيز نهى مى‏كند:
«وَ لْا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنَ دوُنِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ» «1» (به معبود) كسانى كه غير خدا را مى‏خوانند دشنام ندهيد مبادا آن‏ها نيز از روى جهل، خدا را دشنام دهند.