بر خورد منطقى با دشمن
. «انّى اكْرَهُ لَكُمْ انْ تَكوُنُوا سَبَّابينَ وَ لكِنَّكُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ اعْمالَهُمْ وَ ذَكَرْتُمْ حالَهُمْ كان اصْوَبَ فىِ الْقَولِ وَ ابْلَغَ فىِ الْعُذْرِ» «1»من هرگز خوش ندارم كه شما دشنام گو- و بد زبان- باشيد. اگر به جاى دشنام كارهاى دشمن را توصيف و شرايط و حالاتشان را ياد آور شويد گفتارتان به صواب نزديكتر است و عذر و توجيهتان رساتر!
نكتهها و پيامها
1- دشنام و بد دهنى هر چند به دشمن دينى هم باشد، زشت و ناپسند است و بازتاب طبيعى و عوارض جانبى دارد و ممكن است دشنام دهنده، به اين عمل مذموم، عادت كند و رفته رفته قبح آن در نظرش از بين برود و سر انجام از ناسزا گويى مؤمنان راستين هم دريغ نورزد.
2- بهتر است به جاى دشنام و بدگويى، عملكرد حاكم جائر را باز گوكرد و چهره او و يارانش را آينه وار نشان داد و اعمال ناپسندش را منعكس نمود تا مردم بدىهاى او را ببينند و به مواضع باطل او آگاهى يابند. و از كارهايش برائت جويند و دست از هوادارى او بر دارند.
3- دشنام دادن، رقيب و طرف مقابل را به مقابله به مثل وامى دارد و زمينه را براى كينه توزى بيشتر آماده مىكند. بدين جهت است كه قرآن از دشنام به معبودهاى مشركان نيز نهى مىكند:
«وَ لْا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنَ دوُنِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ» «1» (به معبود) كسانى كه غير خدا را مىخوانند دشنام ندهيد مبادا آنها نيز از روى جهل، خدا را دشنام دهند.
|