پاسدارى از كرامت انسان
. مردم شهر «انبار» با ديدن حضرت على عليه السلام طبق رسم ديرينه خود از اسبها پياده شدند و در برابرش به طور فشرده دويدند و پايكوبى كردند.حضرت فرمود: «وَ اللَّهِ ما يَنْتَفِعُ بِهذا امَراؤُكُمْ وَ انَّكُمْ لَتَشُقُّونَ عَلى انْفُسِكُمْ فى دُنْياكُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فى آخِرَتِكُمْ وَ ما اخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَراءَهَا الْعِقابُ، وَ ارْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْامانُ مِنَ النَّارِ» «1»به خدا سوگند با اين كار، زمامداران شما، بهرهاى نمىبرند و شما با اين كار در دنيا خود را به رنج و مشقت مىافكنيد و در آخرت به بدبختى و شقاوت دچار خواهيد شد و چه زيانبار است مشقتى كه پشت سر آن مجازات الهى باشد و چه پر سود است آرامشى كه با آن ايمنى از آتش باشد.
نكتهها و پيامها
1- احترام به انسانهاى بزرگ و زمامداران و مسؤولان بلند پايه تا جايى لازم است كه حريم انسانيت حفظ شود. اگر خضوع و تذلّل در برابر رؤسا، با كرامت ذاتى انسان در تضادّ باشد و براى مسؤولان فايده عقلانى نداشته باشد عملى است ناپسند و تشريفاتى است لغو و بى ثمر.
2- با دقت در اين سيره و سخن امام عليه السلام معلوم مىشود كه مشروعيّت آداب و رسوم، در عرصههاى سياسى و اجتماعى منوط به ضديت نداشتن آن با اسلام است. پس مراسمى كه مخالف حريّت ذاتى و كرامت انسانى و شوؤن مذهبى باشد در منظر اسلام، مشروع نيست، هر چند مرسوم باشد و در ميان مردم مقبول.
|