تكبّر

. «ما لِابْنِ ادَمَ وَالْفَخْرِ اوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ اخِرُهُ جيفَةٌ وَ لا يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لا يَدْفَعُ حَتْفَهُ» «1»فرزند آدم را به فخر فروشى چه كار؟ او كه در آغاز نطفه‏اى گنديده و در پايان مردارى بد بو است؛ نه مى‏تواند روزى خويشتن را فراهم كند و نه مرگ را از خود دور نمايد!
نكته‏ها و پيام‏ها
1- روحيه زشت «خود بزرگ‏بينى» گاه انسان را در برابر خدا و پيامبرانش به تمرّد و سركشى مى‏كشاند و گاه او را در ميان همنوعان به برترى‏جويى و استكبار وامى‏دارد. شيطان اولين كسى است كه به خاطر اين صفت رذيله از درگاه الهى رانده شد. «2»
2- اسبابى همچون حَسَب و نسب، جاه و مقام، ثروت و مكنت و جمال و زيبايى انسان را وادار به تكبر مى‏كند، كه البته همه اينها فناپذير و ناپايدارند.
3- مولاى متقيان على عليه السلام درمان اين بيمارى اخلاقى را در شناخت انسان از عظمت پروردگار و ضعف و ناتوانى خود [انسان‏] دانسته كه‏ آدمى اگر درباره وجود خود انديشه كند و به دورانى كه نطفه بوده و زمانى كه مردار مى‏شود، فكر كند، جايى براى تكبر ورزيدن نمى‏ماند.