لزوم شناخت امام (رهبر)

. «انَّمَا الْأَئِمَّةُ قُوَّامُ اللَّهِ عَلى‏ خَلْقِهِ وَ عُرَفاؤُهُ عَلى‏ عِبادِهِ وَ لا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ الَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ وَ لا يَدْخُلُ النَّارَ الَّا مَنْ انْكَرَهُمْ وَ انْكَرُوهُ.» «1»همانا امامان، تدبير كنندگان امور مردم و كارگزاران بندگان اويند، هيچ كس به بهشت درنيايد مگر آن كه آن‏ها را بشناسد و ايشان نيز او را بشناسند. و هيچ كس به دوزخ فرونيفتد مگر آن كه آن‏ها را نشناسد و ايشان نيز او را نشناسند.
نكته‏ها و پيام‏ها
1- شناخت امام ملاك دخول در بهشت است. البته مراد از «مَنْ عَرَفَهُمْ» شناخت مردم از نظر ولايت و امامت است و مراد از «عَرَفُوهُ» تأييد و شناخت امامان نسبت به مردم از نظر تشيع و محبت است نه شناخت شخصى؛ زيرا اذعان به ولايت ركن ايمان است و شرط قبول ساير اعمال و عبادات به شمار مى‏رود. چنان كه امام على عليه السلام در ذيل آيه «وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسيماهُمْ» «2» و بر اعراف مردانى هستند كه هر يك را از چهره‏شان مى‏شناسند، مى‏فرمايد: «نَحْنُ الْأَعْرافُ نَعْرِفُ انْصارَنا بِاسْمائِهِمْ وَ نَحْنُ الْأَعْرافُ الَّذينَ لا يَعْرَفُ اللَّهُ الَّا بِسَبيلِ مَعْرِفَتِنا وَ نَحْنُ الْأَعْرافُ نُوقِفُ يَوْمَ الْقِيامَةِ.بَيْنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ فَلا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ الَّا مَنْ عَرَفَنا وَ عَرَفْناهُ وَ لا يَدْخُلُ النَّارَ الَّا مَنْ انْكَرَنا وَ انْكَرْناهُ.» «1»ما اعراف هستيم، ياران خود را با اسم‏هايشان مى‏شناسيم و ما اعرافى هستيم كه خداوند جز از طريق معرفت ما شناخته نمى‏شود. و ما اعرافى هستيم كه روز قيامت بين بهشت و جهنم مى‏ايستيم و كسى داخل بهشت نمى‏شود مگر آن كه ما را بشناسد و ما نيز او را بشناسيم و كسى داخل آتش نمى‏شود جز آن كه ما را نشناسد و ما نيز او را نشناسيم.