|
طمع
طمع، هواهاى نفسانى را لباس تحقق مىدهد و هيچ حد و مرزى هم نمىشناسد. انسان طمعكار، به حرام و شبهه، لباس شرعى مىپوشاند و به آسانى «اصالة الحلية و اصالة البرائة» جارى مىكند و از اين رهگذر نفس را به گناه مىآلايد. يكباره مىبينيم با مسلمانى روبرو هستيم كه در عمل، لا ابالىگرى گريبانش را گرفته است. آنچه مىخواهد انجام مىدهد و براى كارهايش توجيه شرعى هم مىتراشد. طمع، انسان را در دو جنبه مسخ مىكند بعد معنوى و بعد انسانى. «2»
|