بالاتر از عدالت‏
مرحوم شيخ عبدالكريم حائرى رضوان اللَّه عليه نقل كرده‏اند كه مرحوم ميرزا محمّدتقى شيرازى رضوان اللَّه عليه كه از مراجع بزرگ هستند، عادت داشتند هيچ وقت به كسى فرمان ندهند. حتى يك وقت ايشان مريض بودند و خانواده برايشان غذايى تهيّه كرده بودند. ايشان‏ مريض و بسترى بودند و نمى‏توانستند بلند بشوند، وقتى خانواده‏اشان- كه بيرون رفته بودند-، برگشتند، ديدند غذا سرد شده و ايشان ميل نكرده‏اند.علت اين بود كه آن مرحوم پيش خود فكر كرد كه اگر بخواهد آن غذا را بخورد بايد يكى از بچّه‏ها را صدا كند تا بيايد و به او كمك نمايد. لذا شبهه كرد كه آيا شرعاً جايز است يا نه؟پس ايثار وقتى ايثار است كه براى خودنمايى و خودخواهى نباشد و كسى مى‏تواند اين كار را انجام دهد كه از مرحله عدالت بالاتر آمده باشد، يعنى عادل باشد و به حق كسى تجاوز نكند، آنگاه از حقوق مشروع خودش ايثار بكند. «1»