بالاتر از عدالت
مرحوم شيخ عبدالكريم حائرى رضوان اللَّه عليه نقل كردهاند كه مرحوم ميرزا محمّدتقى شيرازى رضوان اللَّه عليه كه از مراجع بزرگ هستند، عادت داشتند هيچ وقت به كسى فرمان ندهند. حتى يك وقت ايشان مريض بودند و خانواده برايشان غذايى تهيّه كرده بودند. ايشان مريض و بسترى بودند و نمىتوانستند بلند بشوند، وقتى خانوادهاشان- كه بيرون رفته بودند-، برگشتند، ديدند غذا سرد شده و ايشان ميل نكردهاند.علت اين بود كه آن مرحوم پيش خود فكر كرد كه اگر بخواهد آن غذا را بخورد بايد يكى از بچّهها را صدا كند تا بيايد و به او كمك نمايد. لذا شبهه كرد كه آيا شرعاً جايز است يا نه؟پس ايثار وقتى ايثار است كه براى خودنمايى و خودخواهى نباشد و كسى مىتواند اين كار را انجام دهد كه از مرحله عدالت بالاتر آمده باشد، يعنى عادل باشد و به حق كسى تجاوز نكند، آنگاه از حقوق مشروع خودش ايثار بكند. «1»
|