اظهار عجز از شكر نعمت‏
در كافى ... (آمده) است: على بن الحسين (ع) هر وقت آيه «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها» (ابراهيم: 14) را مى‏خواند، مى‏گفت: منزه است آن كس كه به احدى معرفت نعمتهايش را نداده، و تنها معرفت اين معنا را داده كه از معرفت آنها عاجز هستند، همچنان كه معرفت درك آنها را هم در كسى نگذاشته، تنها معرفت اين معنا را داده كه نمى‏توانند همه نعمتهاى الهى را درك‏ كنند، و خود خداى تعالى هم از عارفين، به اين مقدار قناعت و بلكه سپاسگزارى كرده كه به عجز از معرفتِ شكرش اعتراف كنند، پس معرفت عجز و تقصير را شكر ايشان دانسته، همچنان كه اعتراف عالمان به عجز از علم را، علم دانسته است. «1»