يقظه و بيدارى
«يقظه» نقطه مقابل غفلت، به معناى خود آگاهى است. بعضى از عارفان آن را يكى از منازل آغازين سير و سلوك ذكر كردهاند.
«يقظه» در اصطلاح عارفان اسلامى، بيدارى از خواب «غفلت» و توجه به اعمال و كردارهاى گذشته، براى جبران خطاها و جهت گيريهاى صحيح در آينده است.امام خمينى قدس سرّه در كتاب «جهاد اكبر يا مبارزه با نفس» ضمن اين كه «يقظه» را گام اول در تهذيب نفس مىدانند، ذيل اين عنوان چنين نوشتهاند: «تا كى مىخواهيد در خواب «غفلت» به سر بريد و در فساد و تباهى غوطهور باشيد، از خدا بترسيد و از عواقب امور بپرهيزيد، از خواب «غفلت» بيدار شويد. شما هنوز بيدار نشديد، هنوز قدم اول را برنداشتيد، قدم اول در سلوك «يقظه» است، ولى شما در خواب به سر مىبريد، چشمها باز و دلها در خواب فرو رفته است، اگر دلها خواب آلود و قلبها بر اثر گناه سياه و زنگ زده نمىشد، اين طور آسوده خاطر و بى تفاوت به اعمال و اقوال نادرست ادامه نمى داديد، اگر قدرى در امور اخروى و عقبات هولناك آن فكر مىكرديد، به تكاليف و مسؤليتهاى سنگينى كه بر دوش شماست، بيشتر اهميت مىداديد.» «1»
|