يقظه و بيدارى‏
«يقظه» نقطه مقابل غفلت، به معناى خود آگاهى است. بعضى از عارفان آن را يكى از منازل آغازين سير و سلوك ذكر كرده‏اند.
«يقظه» در اصطلاح عارفان اسلامى، بيدارى از خواب «غفلت» و توجه به اعمال و كردارهاى گذشته، براى جبران خطاها و جهت گيريهاى صحيح در آينده است.امام خمينى قدس سرّه در كتاب «جهاد اكبر يا مبارزه با نفس» ضمن اين كه «يقظه» را گام اول در تهذيب نفس مى‏دانند، ذيل اين عنوان چنين نوشته‏اند: «تا كى مى‏خواهيد در خواب «غفلت» به سر بريد و در فساد و تباهى غوطه‏ور باشيد، از خدا بترسيد و از عواقب امور بپرهيزيد، از خواب «غفلت» بيدار شويد. شما هنوز بيدار نشديد، هنوز قدم اول را برنداشتيد، قدم اول در سلوك «يقظه» است، ولى شما در خواب به سر مى‏بريد، چشم‏ها باز و دل‏ها در خواب فرو رفته است، اگر دل‏ها خواب آلود و قلبها بر اثر گناه سياه و زنگ زده نمى‏شد، اين طور آسوده خاطر و بى تفاوت به اعمال و اقوال نادرست ادامه نمى داديد، اگر قدرى در امور اخروى و عقبات هولناك آن فكر مى‏كرديد، به تكاليف و مسؤليتهاى سنگينى كه بر دوش شماست، بيشتر اهميت مى‏داديد.» «1»