عرفان چيست؟
عرفان در لغت به معنى شناخت و آگاهى و در اصطلاح «نام يكى از علوم الهى است كه موضوع آن شناخت حق و اسماء و صفات اوست.»با اين تعريف موضوع و محور اصلى عرفان، انسان و خود سازى و خويشتن‏شناسى اوست، زيرا تا انسان خود را نشناسد، به هدف نهايى كه شناخت حق است هرگز نخواهد رسيد و به همين منظور علما و عرفا بر اساس «من عرف نفسه فقد عرف ربه» خويشتن‏شناسى را مقدمه خداشناسى دانسته و بر رابطه دوگانه بين «انسان» و «خدا» تأكيد ورزيده‏اند.همچنين عرفان عامل درون‏سازى و پاك‏سازى باطن انسان است و بالاخره «هدف اساسى عرفان، نوسازى انسان و معيار بخشى به وى، در تنظيم رابطه‏هاى خود با خويشتن و با ديگران است.»بنابراين با يك تعبير ساده مى‏توان عرفان را عامل مهم مبارزه با نفس و خواهش‏هاى نفسانى فرد دانست و با خويشتن دارى و زهد آن را معنا داد. «1»