سيرى ناپذيرى اهل دنيا
حضرت على (ع) مى‏فرمايد:
دنيا زده سير نمى‏شود، بلكه هر اندازه كه انسان از دنيا بهره‏مند باشد، معادل آن يا بيش از آن، درهاى حرص و ولع بر روى او باز مى‏شود: «ولم يصب صاحبها منها شيئا الا فتحت له حرصا عليها ولهجا بها».اگر گرسنه غذاى لذيذى مصرف كند، ديگر ميل يا احتياج به غذا ندارد، ولى اگر چيزى كه گرسنگى و تشنگى مى‏آورد بخورد يا بنوشد، هرگز سير يا سيراب نمى‏شود و «هل من مزيد» مى‏گويد. اگر ما آنچه را در حداكثر عمر خود، مثلا صد سال، نياز داريم فراهم كنيم، باز مى‏بينيم سير نيستيم. از اين جا معلوم مى‏شود آنچه را كه فراهم كرده‏ايم غذاى لذيذى براى ما نيست؛ چون اگر غذاى لذيذى بود، ما سير مى‏شديم، بلكه مانند آب شورى است كه بر عطش ما مى‏افزايد.