تعصب و لجاجت‏
بى‏ترديد اساسى‏ترين پايه عبوديت و بندگى خدا تسليم و تواضع در برابر حق است و به عكس هر گونه تعصب و لجاجت مايه دورى از حق و محروم شدن از سعادت است.تعصب به معنى «وابستگى غير منطقى به چيزى» است تا آنجا كه انسان حق را فداى آن كند و لجاجت به معنى اصرار بر چيزى است به گونه‏اى كه منطق و عقل را زير پا بگذارد، ثمره اين دو شجره خبيثه نيز «تقليد كوركورانه» است كه سد راه پيشرفت و تكامل انسانهاست.در حديثى از رسول خدا (ص) مى‏خوانيم: هر كسى در دلش به اندازه دانه خردلى عصبيت باشد خداوند روز قيامت او را با اعراب جاهليت محشور مى‏كند». در حديثى از اميرمؤمنان على (ع) مى‏خوانيم: خداوند شش گروه را به خاطر شش چيز عذاب مى‏كند: عرب را به خاطر تعصب، و اربابان را به خاطر تكبر، و حاكمان را به خاطر ستم، و فقيهان را به خاطر حسد، و تجار را به خاطر خيانت، و اهل روستاها را به خاطر جهل و نادانى»!مى‏دانيم «تعصب» و «لجاجت» لازم و ملزوم يكديگرند، و به همين دليل ما هر دو را تحت يك عنوان آورديم، در رابطه با نكوهش رذيله لجاجت نيز روايات زيادى داريم از جمله:
در حديثى از رسول خدا (ص) مى‏خوانيم: «از لجاجت بپرهيزيد كه آغازش جهل و پايانش پشيمانى است»!2. در حديث ديگرى از امير مومنان على (ع) آمده است كه فرمود: «لجاجت در دنيا و آخرت از همه چيز زيانبارتر است.» «1»