3. وفادارى‏
ازدواج، قرارداد و پيمانى است كه زن و شوهر با امضاى آن دست بيعت به هم مى‏دهند كه در همه حال با هم و يار و غمخوار يكديگر باشند. رشته الفت و محبت زن و شوهر به يكديگر بايد به قدرى نيرومند باشد كه در هر حال بر سر عهد و پيمان خويش بمانند و در خوشى و ناخوشى، در بيمارى و سلامت و در وسعت و تنگ‏دستى با هم باشند.انسانيت و شرافت اقتضا مى‏كند كه زن و شوهر تا پايان عمر بدين پيمان مقدس وفادار مانند و در مشكلات زندگى و حوادث روزگار عهد خويش را فراموش نكنند. «2» قرآن كريم مؤمنان را به وفادارى به عهد و پيمان ستوده، مى‏فرمايد:وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا. (بقره: 177) آنان كسانى هستند كه به عهد خود، هنگامى كه عهد مى‏بندند وفا مى‏كنند.و از پيمان‏شكنى نهى كرده، مى‏فرمايد:وَلَا تَكُونُوا كَالَّتِي نَقَضَتْ غَزْلَهَا مِن بَعْدِ قُوَّةٍ أَنكَاثاً. (نحل: 92)همانند آن زنى نباشيد كه پشمهاى تابيده خود را پس از استحكام وامى‏تابند.امام باقر (ع) در شرح اين آيه فرمود:زنى به نام ريطه از قبيله بنى تيم، احمق و سبك مغز بود. نخهايى از مو مى‏تابيد و وقتى به پايان مى‏رسيد، تابيده‏هايش را باز كرده، وامى‏تابيد. سپس به تابيدن آنها مى‏پرداخت. خداوند متعال آنان را كه عهد و پيمان مى‏شكنند، به چنين زن سبك مغزى تشبيه كرده است. «1»امام على (ع) مى‏فرمايد:پيمانهاى شما گردن‏بندهايى هستند كه تا روز قيامت بر گردن آويخته‏ايد. كسى كه پيوند آنها را نگه دارد [و به آنها وفادار باشد]، خداوند او را به مقصود مى‏رساند و كسى كه نقض عهد كند خداوند او را به خود وامى‏گذارد. «2»