3. وفادارى
ازدواج، قرارداد و پيمانى است كه زن و شوهر با امضاى آن دست بيعت به هم مىدهند كه در همه حال با هم و يار و غمخوار يكديگر باشند. رشته الفت و محبت زن و شوهر به يكديگر بايد به قدرى نيرومند باشد كه در هر حال بر سر عهد و پيمان خويش بمانند و در خوشى و ناخوشى، در بيمارى و سلامت و در وسعت و تنگدستى با هم باشند.انسانيت و شرافت اقتضا مىكند كه زن و شوهر تا پايان عمر بدين پيمان مقدس وفادار مانند و در مشكلات زندگى و حوادث روزگار عهد خويش را فراموش نكنند. «2» قرآن كريم مؤمنان را به وفادارى به عهد و پيمان ستوده، مىفرمايد:وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا. (بقره: 177) آنان كسانى هستند كه به عهد خود، هنگامى كه عهد مىبندند وفا مىكنند.و از پيمانشكنى نهى كرده، مىفرمايد:وَلَا تَكُونُوا كَالَّتِي نَقَضَتْ غَزْلَهَا مِن بَعْدِ قُوَّةٍ أَنكَاثاً. (نحل: 92)همانند آن زنى نباشيد كه پشمهاى تابيده خود را پس از استحكام وامىتابند.امام باقر (ع) در شرح اين آيه فرمود:زنى به نام ريطه از قبيله بنى تيم، احمق و سبك مغز بود. نخهايى از مو مىتابيد و وقتى به پايان مىرسيد، تابيدههايش را باز كرده، وامىتابيد. سپس به تابيدن آنها مىپرداخت. خداوند متعال آنان را كه عهد و پيمان مىشكنند، به چنين زن سبك مغزى تشبيه كرده است. «1»امام على (ع) مىفرمايد:پيمانهاى شما گردنبندهايى هستند كه تا روز قيامت بر گردن آويختهايد. كسى كه پيوند آنها را نگه دارد [و به آنها وفادار باشد]، خداوند او را به مقصود مىرساند و كسى كه نقض عهد كند خداوند او را به خود وامىگذارد. «2»
|